Zamanların en iyisi ve en kötüsüydü; akıl ve aptallık çağıydı, hem inanç hem kuşku devriydi; Aydınlık mevsimi, Karanlık mevsimiydi; umudun baharı ve kışıydı, her şeyimiz vardı ve hiçbir şeyimiz yoktu.
Hayat her adımda, “Ben işte buyum!” diye haykırıyordu. “Umutlarını, güvenini, inançlarını, düşüncelerini darmadağın edebilecek bir girdabım ben! Nereye kaçarsan kaç, seni şaşırtmaya, alabora etmeye devam edeceğim her gün biraz daha!”