düşündüm; acaba neden ben hala herkese güveniyordum. Onlar mı kurnazca benim gözümü boyuyorlardı, yoksa ben mi fazla saftım? Kalbime mi söz geçiremiyordum?
Herkes kötü; çünkü herkesin bir çıkarı var. Kimse ama kimse bir çocuk kadar masum ve iyi değil. Bu yüzden herkese karşı kötüyüm ve hepsinden nefret ediyorum. Onlar bu nefreti hak ediyorlar!"
Hayal kurmak bir o kadar güzel, bir o kadar da can yakıcıydı. Kendimizi kandırmaktı hayal kurmak. Olmayan, belki de hiç olmayacak şeylere kendimizi inandırmak...
Karanlık bazen çıkmaz bir yola bile sürükleyebilir insanı. Kör bir kuyunun içinde bulursun kendini. Kuyunun en dibindeyken bile küçücük bir ışık bizi kurtarabiliyorken, yaşananlara rağmen umudumuzu kaybetmek saçma değil mi?