Geleneksel Türk ailesinde -şu an değişiyor gerçi ama en azından ben çocukken böyleydi- anne ve babanın çocukların önünde birbirine sevgi sözcükleri sunması, sarılması, öpmesi ayıp karşılanırdı. Tabi mahremiyetin ortada yaşanmasından bahsetmiyorum fakat küçük sevgi gösterileri dahi asla yapılmaz; anne-baba çocuklar önünde bir çift olarak değil de salt annelik ve babalık görevini icra eden figürler olarak konumlanır. Ama kavgalar, nefret söylemleri, iğnelemeler, aşağılamalar ise nedense hep çocukların önünde aleni olarak yapılır. Bu çocuklar büyüyüp kendi yuvalarını kuracak yaşa geldiklerinde aile kurumunu sıkıcı ve toksik buldukları için evlenmeyi, kendi anne ve babalarına dönüşmek olarak gördüklerinden bundan hep kaçınırlar. Eğitimli ve ekonomik özgürlükleri varsa çok ileri yaşlara gelip yalnızlığı şöyle bi iliklerine kadar hissetmeden evlenmek ve çocuk sahibi olmak istedikleri bir şey değildir. Nerden bildiğimi sormayın :)