Alemlere rahmet olarak gönderilen nebiler serdarı, efendimiz Hz. Muhammed Mustafa'nın (s.a.v) dünyayı şereflendirdiği günde bana bir erkek evlâd vererek, ikinci defa baba olma bahtiyarlığı veren Rabbime, O'nun (c.c.) ilmince hamd-û sena olsun.
Emanetine layıkıyla bakmayı, emaneti aldığında da verdiği gibi şükretmeyi nasip etsin...
Rabbim sana imanlı bir yaşam ve imanlı bir ölüm nasip etsin oğul...
Hamd alemlerin Rabbi olan Allahadır...
Bolca dualarınızı bekleriz kardeşler...🌹
Ana, baba, zevc, zevce ve evlâd sevgileri, sahip olduğumuz maddî ve mânevî imkanlar ve benzeri dünyâ nîmetleri, Cenâb-ı Hakk'ın, kullarına büyük lutuf ve imkanlarıdır. Lakin bütün bu sevgiler, Hakk için ve Hakk yolunda vâsıta olmalıdırlar. Bunlara ve benzerlerine gönlümüz esir olmamalıdır. Çünkü "Hüsn-i Mutlaka (mutlak güzellik sahibi olan Allâh'a) âşık olanlar, cüzlere âşık olmazlar. Cüzlere gönül verenler de, bütünden mahrum kalırlar. Yâni dünyaya gönül verenler,Mevlâ aşkından mahrum kalırlar.
~ Cuma Gecemiz ve Günümüz Güzelliklere Hayra Vesile Olsun~
~ KISSADAN HİSSE~
- Habib Baba, 4.Murad devrinin gizli, kimsenin bilmediği Allah dostlarındandır. Yaşlıdır, fakirdir, gariptir. Fakat Rabbinin katında da alemlere denk bir değerin sahibidir.
Yaşlı Habib Baba, uzun bir kervan yolculuğunun sonunda İstanbul’a gelmiştir.Yolculuğunun tozunu, yorgunluğunu atmak için bir hamama gider… Niyeti, şöyle
Hayri Baba(r.a), Şeyhi Hacı Muhammed Baba(r.a) hazretlerine: “Bana namazı öğretir misiniz?” demesi üzerine şu cevabı alır: “-Evlad! Evvela hakiki abdest al. Dışını su ile, içini tevbe ile temizle. Sonra seccadene var. Kabe’yi iki kaşının arasında, Azrail(a.s)’ı arkanda, cenneti sağ yanında, cehennemi sol yanında, sırat köprüsünü ayağının altında diye düşün. Gönlünü hepten Hakk’a ver ve hakkı bil. Azametle tekbir al. Korku ile otur. Heybetle Kur’an oku. Tazarru ile rüku eyle. Tevazu ile secde kıl. Zarılıkla tahiyyata otur. Allah’ı sevgiyle selamla ki, İnşallah namazın kabul olur.”
Adalet tarihinin önsözü, girizgâhı...
O şanlı Halife, adalet kılıcını bir çekti mi, ne evlâd tanırdı, ne baba... Allah, adalet ve insafı onunla tamamlamış...
Aile-yuva olmayı bilen, başarabilen kaç insan vardı şu dünyada?
Bir evlad düşünelim ki; "Hüznünden, yalnızlığından, umutsuzluğundan diyor ki; "Ölmek istiyorum"". Lakin bundan ailesi olduğunu zanneden iki organizma bihaber. Şimdi söyleyin bunlar mı anne baba? Anne baba olmak karın doyurmak değil, gönül doyurmak, insan etmek, yaşayabilme kabiliyeti kazandırmak ve doğru, emin, merhametli, müşfik, yetişkin, sabırlı, anlayışlı, okumayı seven, hürmetli ve evladının da razı olacağı bir kişiye emanet etmektir.
Uzun sözün kısası iyi olsun, kötü olsun, Müslüman bir çocuğun, mü'min olan anne ve babasına duası makbuldür. Anne baba, evlâdının duâsından ve diğer iyiliklerinden faydalanır. Çünkü evlâd, kendi kazancıdır. Ama isyânından muâheze, edilmez. Çünkü Kur'ân-ı Kerim'de: "Kimse kimsenin günâhını yüklenemez” buyrulmuştur.
Yeterli değil..
Çocuklanna iyilik yapmalarını emrediyor kötü şeylerden men ediyorlar. Ve herkesi de menedebiliyorlardi oysa yollardaki kötülük seller gibi üzerimizden aşıyor iyiliği emretmek ve kötülükten alıkoymak kalbimizde kaçak bir heyecan gibi kalmıştır ve korkum bu yüzden çok büyük. Yoksa arkadaşlar iyilik konusunda yansıyorlar ( neye yarar ) ama yeterli degil, affediyorlar affedilecek olanlan ama yeterli değil ve büyükleri sayiyorlar ve küçükleri seviyorlar ama yeterli değil haklıya hakkanı veriyorlar ama yeterli değil kimseyi kötülemiyorlar ama yeterli degil büyüklere ana baba akranlarına kardeş küçüklere evlad gözüyle bakıyorlar ama yeterli değil ve tüm insanlar aileden birileri gibi ama yeterli değil ( neye yarar )
Sayfa 167Kitabı okudu
Bu muharebe dünya, evlâd ve her şeyden ferağat ve büyük
fedakarlığın mahşerî bir günü idi. Çünkü iki ordu birbirine yak-
laştığı zaman karşı karşıya gelenlerin baba ile evlâd ve kardeş
ile kardeş olduğu görüldü. Bir tarafta hak, bir tarafta bâtıl; bir
tarafta nûr, bir tarafta zulmet; bir tarafta muvahhitler, bir tarafta
müşrikler duruyordu.
Sayfa 49Kitabı okudu
Atatürk’ün şeceresi
"Mustafa Kemal'in hem baba, hem de anne tarafından soyu "Evlad-ı Fatihan", yani Rumeli'nin fethinden sonra buraların Türkleştirilmesi için Anadolu'dan göçülerek, iskan edilen "Yörük" veya "Türkmenler"dendir. Baba soyu, Aydın/Söke'den gelerek Manastır Vilayeti'ne yerleştiler. Ali Rıza Efendi, Manastır Vilayeti'nin Debre-i Bala Sancağı'na bağlı Koçacık'ta (muhtemelen 1839'da) dünyaya gelmiştir. Aile sonradan Selânik'e gelerek yerleşmiştir. Anne soyu da Fatih Sultan Mehmet döneminde Konya, Karaman civarından Rumeli'ye göçürülüp, iskan edilmiş olan Yörüklerdendir. sebeple aileye "Konyarlar" da denilmektedir. Tamamen Türk olan Vodina Sancağı'na bağlı Sarıgöl Nahiyesi'ne yerleşen aile; sonradan Selânik yakınlarındaki Langaza'ya geçmiştir. Dedesi Ahmet ve dedesinin kardeşi Hafız Mehmet'in taşıdığı "Kızıl" lakabı ve yerleştikleri nahiyenin adı olan "Koçacık"ın da gösterdiği üzere; Mustafa Kemal'in baba tarafindan soyu, Anadolu'nun da Türkleşmesinde önemli roller oynayan "Kızıl Oğuz Türkmenleri'nden gelmektedir."
Sayfa 9 - Atatürk Araştırma Merkezi
