Geceyi sevmeyen insanın üzerine yıldız yağmaz.
Tercihine teslim olunca bilirsin ki.. Daha uzun olan o yol, manzarası daima güzel olandır.
..
.
Seni seviyorum. Sen de beni sevme..
Bir portakal ağacının hayatı boyunca yetiştirdiği 18.000 portakaldan sonuncusu ol,
Ve C vitamini olarak girdiğin vücuttan büyük bir fikir olarak çık esatiri yunaniye seni de yazsın.
Benim için zeytin fidanı dik, zamanla ölmez ağacı olur adı;
yaşar ve yaşadığı sürece hiç kimseyi öldürmez.
Bir kitapçıya
Yalan yok: Hayat hep çiçek değil.
Adı konmuş ya da konmamış sıkıntılarımız var. Hepimizin...
Gizlenmesin.
Sayfa 27
İnsan, babası hayattayken, sanki tüm babalar hayattaymış gibi bir yanılgıya; babası öldüğündeyse sanki sadece kendi babası ölmüş gibi bir küskünlüğe meyillidir.
Bu yanılgıya ben de kapıldım. Ama bu yanılgımın farkına varınca da, hakiki evime dönmek istedim. Okul hayatımı ya da iş hayatımı pek de takmadan, annem babam halen hayattayken, onlarla daha çok vakit geçirebilmek istedim. Truva atına bakarak uyuyakalmayı daha da arzular oldum...
Coğrafi olarak, efsanevi güzellikteki Troya topraklarında kalan, " Bin pınarlı, vahşi hayvanlar anası ” İda Dağları’nın, Troya zamanlarında Antandros olarak anılan kıyı kenti Altınoluk’taki o küçük yazlığımız, “ Araya giren hayat ”ın sahte peygamberlerinden arınmayı istediğim her an, kaçtığım hakiki sığınak haline işte bu sebeple geldi... Kimi zaman, okulu bile aylarca astığım oldu.
Eve her gelişimde babam, “ O okulu artık bitir ” diyordu: Bense yine, tıpkı küçüklüğümde “ Baba, eve erken gel: Ben senin öleceğinden korkuyorum! ” demeye utandığım için, babam eve gelsin de, beni yine şahdamarımdan öpsün diye bekleyen “ O çocuk ” gibi susuyordum: Babama, “ Okulu bile sen artık yaşlandığın için, ölüme çok yaklaştığını hissettiğim için, bile isteye asıyorum ” diyemiyordum... Utanıyordum.
Utanç duygusunun, aslında ne kadar görkemli bir yanı olduğunu, işte böyle anlarımda daha da iyi kavrıyordum: İzah edilemeyenin utancını gizlice yaşamanın, insanın hayatta aldığı kararları, tek öpücükle bile yerle bir eden dudakları vardı; biliyordum.
Tıpkı babamın bir zamanlar yaptığı gibi; kendi gönüllü sürgünümü yaratıyordum.
Sayfa 359 - Destek Yayınları
“Göğüs kafesinin içinde tıkır tıkır işlemekte olan kalbi bir yoklayıp, nelerin seni beklediğini, seninse neleri yaşamayı beklerken neleri yaşadığını düşündüğünde, içindeki Turgut Uyar çıkıp konuşuyor:
‘Yaşadığım çok kötü günler, yaşadığım anlardaki yoğunluğunu yitirdi.
Yaşadığım iyi günleri de unutmuşum. Sonuç: Anlamsız bir ortalama.’”
Sayfa 26Kitabı okudu
Islak beton kokusundan dahi mutluluk sebebi çıkartabilenlere günaydın.
..
.
bazen, yok yere, Ece Ayhan'dan daha ters bir herif oluyorum.
kendimle didişiyorum.
böyle olunca da canım insan çekiyor: dolaysız.. güzel şeylere iştahı kabarık.. hevesini, tutkusunu yitirmemiş.. dünyayı seninle yeni baştan tasarlama aday..
.
Dinle beni canı sıkkın: Canını sıkma.
Bugün ne istemediğini anlıyorsun, yarın ne istediğini anlayacaklar.
Kılıçbalığını boydan boya yutmuşa benzeyen bu hazımsız suratlar neden?