"Torunum için," dedi babam düşler aleminde. "Bin yıl dayanacak.
Dünyada hiç bir kuvvet yıkamayacak bu şömineyi. Los
Angeles'da yıkılacak en son şey olacak bu şömine."
Sahneyi kafamda canlandırdım; değil bin yıl, sadece on ya
da on beş yıl sonra evimizi yıkıp otopark yapmışlar, arabalar girip
çıkıyor ama sürekli şöminenin etrafından dolanmak zorundalar,
çünkü tüm çabalara rağmen şömineyi yıkmak mümkün
olmamış.
Annem kaygılanmaya başlamıştı artık. Madenle ilgili felaket önsezisi
gerçekleşiyordu. Babam yorgun ve melankolik görünüyor,
her şeye sinirlenip bağırıyordu. Annem Frank Gagliano'yu suçluyor,
maden ocağını kötü niyetli bir ateistin iyi bir Hırıstiyan'ı bol
şarapla baştan çıkarmak için kullandığı dağın ortasında bir delik
olarak görüyordu.
Babam hayattayken bile sevmediğim bir evde yaşıyorduk. Hep evden kaçmayı ya da ev değiştirmeyi düşlerdim. Farklı olsaydı eve dönmenin nasıl bir duygu olacağını merak etmişimdir hep, ama farklı kılmak için ne yapmam gerektiğini hiçbir zaman keşfedemedim.
San Elma Lisesi. Kırmızı tuğla. Görkemli taş merdivenler. Babam
elleri arkasında, gözlerini kısmış puro dumanının arasından biz
çocukların "görünmez mucize" adını taktığı şeye bakıyor.
"Fark ettin mi?"
Başımı sallıyorum. Lanet bir okul işte.
"Dikkatli bak. Göremezsin. Asla göremezsin, ama ben sana göstereceğim."
Gözlerim binanın girişindeki yazıya kayıyor. SAN ELMO LİSESİ.
1936.
"O değil! " diyor sinirlenerek. "Binaya bak! Nedir özelliği?"
"Sen yaptın."
"Başka? Nedir görmediğin?"
"Görmüyorsam nasıl bilebilirim?"
"Görebilirsin. Kafanı kullanırsan görebilirsin."
Gidip okulun duvarına dokunuyorum, biraz oraya biraz buraya;
aptalca bir oyun oynuyorum, egosunu tatmin etmek için beni çıkardığı
yolculuktan iyice sıkılmışım artık.
" Hiçbir şey göremiyorum."
"Dört deprem geçirmiş bir bina var karşında. Şimdi, dikkatli bak.
Babam hiçbir zaman çocuk istemedi. Duvarcı ve taşçı çırakları
istedi. Onların yerine bir yazar, bir banka memuru, evli bir kız evlat
ve bir demiryolu makasçısı ile buldu kendini. B ir anlamda oğullarını
taş ustası yapmayı taşı yontmak için kullandığı yöntemle denedi;
örseleyerek. Başarısız oldu, tabii ki, çünkü örseleyerek zanaat
aşkından uzaklaştırdı bizi. Çocukluğumuzda büyük bir düşü vardı
Nick Molise 'nin, muhteşem bir geleceğin parıltısı çakmıştı beyninde
: MOLISE VE OGULLARI, TAŞÇILIK LTD.
"Ağladım babam için, bütün babalar için; oğulları için..."
yolcu uçağı geçti üstümden, kırmızı yeşil ışıkları yanıp sönüyordu. Karımı özlemiştim, eve dönmek istiyor ve babam için endişe duyuyordum. Karar verdim: Babamı bulacak, eve getirecek ve o uçağa binecektim.
Babam genellikle hızını keserdi, ama oğul eve dönmüştü, bu da kuralları yumuşatmak için geçerli nedendi.
Babamın elleri gibi hasarlı ve çarpıktı; hayatının bir parçası, tuhaf bir biçimde köhne; uzak bir ülkeden, Toricella Peligna'dan gelmiş gibi. Sarılıp ağzımla öptüm ve ağladım babam için, bütün babalar için; oğullar için de, böyle bir zamandan hayatta oldukları için; ve kendim için, çünkü artık Kaliforniya'ya gitmekten başka çarem yoktu; sözüme sahip çıkmak zorundaydım.
Sayfa 107Kitabı okudu
Neyse, şimdi bugüne kadar okuduğum en iyi romanlar listem şöyle:
1- Şafakta Verilmiş Sözüm Vardı- Romain Gray
2-Ay Sarayı-Paul Aster
3, 4-Ekmek Arası ve Factotum - Charles Bukowski (Devam romanlar sayılabilirler. Ama birini seçmem gerekirse Ekmek Arası'nı seçerdim.)
Sayfa 270Kitabı okudu
"sarılıp ağzımla öptüm ve ağladım babam için, bütün babalar için; oğullar için de, böyle bir zamandan hayatta oldukları için; ve kendim için, çünkü artık kaliforniya'ya gitmekten başka çarem yoktu..."
Sayfa 107Kitabı okudu
Ağladım babam için, bütün babalar için; oğullar için de, böyle bir zamanda hayatta oldukları için; ve kendim için