Bu arada şunu da belirteyim, ben dokuz yaşındayken, babamdan tabanca istedim. Trabzon’da tabanca meşhurdur.“ Tamam oğlum, “dedi. Ertesi akşam hediye getirdi kutudan. “Oğlum al tabancanı, “ dedi. Çok sevindim. Hemen açtım kutuyu, küçük bir kutu,baktım ki bir dolmakalem. Pelikan marka bir dolmakalem.” Oğlum senin silahın budur,” dedi. “En büyük silah budur,” dedi. Şimdi anlıyorum ne kadar doğru bir mesaj verdiğini babamın.
Milliyetçilik çizgim, aşırılıklarım zamanla törpülenmiş olsa bile hiç değişmedi. Nasıl ve ne zaman milliyetçi oldum? Önce küçüklüğümden beri aile ortamından ve babamdan gelen telkinler ve hatıralar var. Tabii Atatürk’ün üzerimizden eksilmeyen etkisi... Milli Mücadele anıları... Bütün bunlar “milliyetçilik” adı konmadan Türklüğe ve bu vatana olan bağlılığımı oluşturdu. Okumaya başladıktan sonra, M. Faruk Gürtunca’nın yayınladığı Çocuk Sesi ve Afacan dergilerinde, özellikle Abdullah Ziya Kozanoğlu’nun Türk tarihi ve Orta Asya Türkleri hakkındaki romanları ve yazıları beni çok etkilemişti. Babamın dayı oğlu Muzaffer Kılıç (biz ona Muzaffer Amca derdik) tam kan Abhaz olduğu halde bana adıyla sanıyla Türklük ve Türk milliyetçiliği şuurunu aşılamıştır. Tabii babam da...
Vaktiyle babamın babası, halama düğün armağanı olarak bir ev vermiş. Halam çocuksuz ölünce, bir dairesi amcama, bir dairesi bana verilmek üzere, o ev apartman haline getirilirken, tesadüfen o sırada yoldan geçen Aziz Nesin deniz manzaralı yeni yapılan apartmana bakmış bakmış, "kim bilir hangi talihli pezevenk burada oturacak" demiş kendi kendine. Orada benim oturduğumu öğrenince, "aman ne güzel! Demek o talihli pezevenk senmişsin!" diye çok sevinmişti.
“ Babamın evinde uyuyakalmışım. Bütün eşyalar yerli yerinde fakat her şeyin üzeri sanki simsiyah bir örtüyle kaplanmış."
Hiç oturup babamın nasıl bir hayatının olduğunu ciddi ciddi düşünmüş müydüm?
