Kitabın ilk başlarında, herhangi bir insanın sıradan günlük aşk hakkında fikirlerini dinlemiş gi oldum. Sonra pat diye bi batur ve buse aşkı başlayacak tamamen türk sineması replikleri. Okurken "Dini kitap mı okuyorum?" diye düşündüm. Nedense tüm tesadüfler bu adamı bulmuş yok beni terk eden babam busenin teyzesi ile evliymiş yok babamla aynı şirkette çalıyormuşum ama hafızasını kaybettiği için beni hatırlamıyormuş. Efendim ne söyleyeyim, batur en iyi insan ,en merhametli,en iyi seven adammış... Bana sorarsanız kitaplığınızda bu kitap varsa tavsiye etmiyorum. Durun ben anlatayım devamını, aslına bakarsanız sıradan bir tanışma gerçekleşiyor. Sev, anlat, iste, evlen, çocuk yap. Bitti bu kadar... Bu kadar dram bu kadar jiletli sahneye gerek yok zaten bir kizlari oluyor pat konu bitiyor. Sonra abildiğine tekrar, alabildiğine alakasız kopmuş konular, hatta bir yerde biri birini aldatıyor. Ahh tanrım okurlar şokta ve buse olduğu anlaşıldığı gibi konu bitiyor. Bu kadın beni aldatti ama olsun o adamla mutlu olsun diye dua eden kendini öven bir o kadar da kararsiz bir karakter oluşturmuş. Gerisi tekrardan ibaret , yazar günlük duyduğu bir iki güzel cümleyi sırf bir arada kullanmak için kitap yazmış
