“hayat biter umay, önemli olan yaşarken neyin bittiği.” der kazım koyuncu umay’a... umay ise ona ölümünden sonra şöyle seslenir: “güneşe çıkardım kalbini kazım. yine de seni hayatta tutmayı başaramadım.”
Geride bırakmayı denedim ama ne yaptıysam, başaramadım. Hepsi hala boğazımda bir yumru gibi.
Kadınlık
Artık kadınlığımı gerçekliğe dönüştürmemin zamanı çoktan geldi, ama bunu hiç bir zaman başaramadım.
Ben bugüne kadar hiç bir ıstırabımı bilinçaltına itmeyi başaramadım. Bu yüzden çok boş kaldı orası.
Olmadı bir türlü başaramadım. Bir başka seçeneğim vazgeçmek neticeliydi. Bana kalan avunmaktı. Bana kalan yaşamak. Bana kalan... Onu düşünmeye güç bulabilmem suçlu hissettirmiyordu bana kendimi. Adını söktüm. Kadın diyordum kısaca. Kısaca anıyordum uzun uzun ve usul usul düşlemelerimde. “Nerede” diye en önce kendime sormuyordum. Unutmanın anlamını anlamalıydım anlatmalıydım ve en sonunda unutmalıydım! Dahası yoktu! Dahası acıydı! Dahası hâlâ aşktı!