Bazen sanki karşısında biri varmış gibi konuşup, çok değişik bir ses tonuyla gülüyordu. Zaman zaman birden öfkeyle bir bağırıyordu ki, neye uğradığımızı şaşırıyorduk. Ben de de panik atak başlamıştı. Yerinden kıpırdarsa, ben aniden çok korkuyordum. Yanımda bir başkası yükses sesle konuşsa, öksürse çok korkuyordum. O sinirlenince elim ayağıma
Sık sık başı ağrıyordu. Çok ders çalışmasına rağmen "anne çok çalışıyorum fakat unutuyorum" derdi. Bakkala birşeyler almaya gönderdiğimde ne alacağını unutuyordu. Not tutmaya başladı, not tutmasa unutuyorum diyordu. Keşke o zaman farkına varsaydım diye kendimi suçluyorum. Biz çok ders çalıştığı için belki zihni yoruluyor diye
Anca girebildim siteye.. Ankara'daki patlamada ölen insanlara Allah'tan rahmet ailelerine sabır diliyorum. Çok kötü bir durum insanlarımızın ölmesi, umarım ülkemiz bir daha böyle kötü günler görmez.. Başımız sağolsun..
Ölüm herkesin kendi kıyametidir her ölüm ani ve üzücüdür ama aramızdan ayrılan bir toplumda kocaman bir yer de olan biri olunca daha da zorlaşıyor ölenin arkasında kalan olmak üstat Yaşar Kemal'in vefatıda bizi böylesine kalbi kırık kitapları böylesine kimsesiz bıraktı başımız sağolsun
