Normal koşullarda, insanların büyük çoğunluğu için, doğrusuyla yanlışıyla ayırt etmenin kolay bir kriteri vardır: Bizimkilerin dediği doğrudur, ötekilerin dediği yanlıştır. Basit çözüm, hiçbir psikolojik yorgunluk da yok içinde. Fakat deneyim ufkun genişledikçe bu basit, kolay, pratik yöntem işe yaramamaya başlıyor.
Çünkü "Bizimkiler" kim, aklın karışmaya başlıyor. "Bizimkileri" dıştan gözlemeye başlıyorsun. Dolayısıyla artık "Bizimkiler" olmaktan çıkıyorlar, gözüne dünyadaki milyon çeşit zümreden lalettayin bizi gibi görünmeye başlıyorlar. İşte o noktada önünde iki yol var. Birincisi ümitsizliğe kapılmak. Hiçbir zaman hiçbir şeyi bilmeme imkan yok, lanet olsun deyip pes etmek. Mutlak agnostizmin karanlık çukuruna dalmak. İkincisi de belki kendini kandırmaktır.
Sayfa 12 - Liberus YayınlarıKitabı okudu
Kendini bilmek, kendini anlamak, kendini tanımak...
Hepimizin ağzında bu kavramlar var. Kendini tanı, diye kestirip atıyoruz mesela. Ama neyi kastediyoruz tam olarak? Nedir insanın kendini bilmesi? İnsan nasıl tanır kendini? Bizi biz yapan "şey" yekpare bir taş mıdır ki işimizi birkaç litoloji uzmanıyla çözelim? Ama herkes bir yöntem/metot ortaya atıyor. Özellikle de kişisel gelişimciler, umut ve vaat tüccarları. Şunu yapın, bunu yapın, diyorlar. Lakin mevcudatı, varlığıyla anlamlandıran bir canlı için, eşref-i mahlûkat olan insan için, kendinin temeline giden yolun formülü 2+2=4 kadar basit olabilir mi? Duygulara mı yoğunlaşanlım düşüncelere mi? Denilebilir ki, 'Düşünceler üzerinde daha çok kontrolümüz vardır. Duygularsa özümüze daha yakındır. O sebepten hislerimiz daha iyi anlatır bizi bize'. Fakat aynı olaya bir saat arayla farklı tepkiler veren beşer, buradan yol bulabilir mi kendine? Hem, kendini bilmek ve bulmak demek aslında kendi hakkında bilgi sahibi olmamanın, kendini kaybetmiş olmanın itirafı değil midir? Şairin dediği gibi "kalbime döneceğim/ama hangi yolla?" (Belki anlam, kalbe dönmenin kendisi değil de yolda olmaktır.)
Ben, insanın kendini tanımasının mümkün olabileceğine inanmıyorum. Bunun bir matematik problemi gibi ele alınmasını ise -en hafif tabirle- absürtlük olarak görüyorum. Kişi kendi hakkında ancak fikir sahibi olabilir ve kendini tanımak demek künhüyle anlaşılabilecek bir eylemden çok yüzeysel malûmatın artırılmasını ifade eder benim nazarımda. Yani kendini bilmek yoktur, kendi hakkında fikir sahibi olmak vardır.
Tony Buzan'ın Mind Maps'i
Buzan,Mind Maps sistemini şöyle anlatır : ' Mind Maps aklın gücünü arttırmaya yönelik grafiksel bir teknik. Okullarda müfredatlar hep ezber üzerine kurulu ve yaratıcılığı engelliyor . Not tutma alışkanlıklarımız bile yukarıdan aşağıya lineer doğrultuda. Mind Maps 'in ilk kuralı seçtiğimiz bir konuyu kağıdın ortasına yazıp, etrafına onunla
Diyalektik Kıyas Teorisi
_Burhan, tüm şüpheleri ortadan kaldıracak açıklıkta ve itirazlara yer bırakmayacak kesinlikte bir kıyas ve delildir. Kesin ve zorunlu bilginin ilke ve kurallarını vermekte, felsefeyi mükemmel hale getiren kaideleri içermektedir. Bu bakımdan da o, mantığın en yüce bölümü olmaktadır.
_Burhan, 3 çeşittir:
_1- Varlık burhanı. (Tez)
_2- Sebep
MUTSUZLUĞUN BİR SEBEBİ OLARAK “GÜNAH DUYGUSU” – BERTRAND RUSSEL
Günah duygusunda aşağılık bir şey, bir kendine saygı noksanlığı bulunmaktadır. Kendine saygısını yitirmenin de hiç kimseye bir yararı olmaz. Mantıklı bir insan, kendi kötü davranışlarının tıpkı başkalarının kötü davranışları gibi bazı belirli koşullarda oluştuğunu düşünür.
Ergen
--ÖZENSİZ VE UZUN KİTAP NOTLARI---
Metafiziksel önermeler ise ne evren üstüne bilgi veren ne de mantıksal önermeler gibi doğruluk ya da yanlışlıkları kendi içlerinde olan önermelerdir. Yani bunlar ne doğru ne de yanlıştırlar. Bu önermeler hiçbir bilgi veremezler. Bu nedenle de aslında önerme değildirler. Ne var ki, metafiziksel önermeler, hem
