Bir insan sosyal alanını kendisi belirler. Eğer siz vitrininizi, algınızı Vakko'daki gibi belirlerseniz, bir erkek yanınıza gelip, 'Sizinle tanışabilir miyiz? Sakıncası yoksa bir kahve içebilir miyiz?' diye kibarca sorar. Yok, şayet siz vitrininizi kurcalanabilir bir şeye benzetirseniz, o zaman herkes gelip sizi kurcalar.
Sayfa 44
Elinde hiçbir şey kalmayınca, bu defa gönlünü de bütün varlıklardan arıtman gerek.Öyle ki orada Allah'ı istemekten başka bir zerre kalmış olmasın. İşte işin başlangıcı budur
Ertesi gün sıkıcı bir sabahla başlayacaktı. Kim bilir, iç sıkıntısı olmasa, belki insanlar
işe gitmeyi unuturlardı. 'İş avutur', derdi babası. O böyle avuntu istemiyordu. Bir örnek yazılar yazmak, bir örnek dersler vermek, bir örnek çekiç sallamaktı onların iş dedikleri. Kornasını ötekilerden başka öttüren bir şoför, çekicini başka ahenkle sallayan bir demirci bile ikinci gün kendi kendini tekrarlıyordu. Yaşamanın amacı alışkanlıktı, rahatlıktı. Çoğunluk çabadan, yenilikten korkuyordu. Ne kolaydı onlara uymak! Gündüzleri bir okulda ders verir, geceleri sessiz, güzel kadınlarla yatardı istese. Çabasız. Ama biliyordu: Yetinemeyecekti. Başka şeyler gerekti. Güçlüğü umutsuzca zorlamak bile güzeldi. Duvardaki şu resmin nasıl
yapıldığını görmüştü: Islık çalar gibi uzanan dudaklar, kırışan genç alın; uzun, umutsuz, koyu mavi bakışlar. Böylesi gerekti ona. Ama resim yapamazdı. Olsun! Yazacaktı. O gece yatar yatmaz uyudu.
Sayfa 41Kitabı okudu
bundan daha iyi bir başka şehir bulunur elbet.
Senin ayak sesini diğerlerininkinden ayırabilirim. Başka ayak sesleri, beni gizlenmeye zorluyor. Senin ayak seslerin ise tatlı bir ezgi gibi beni inimden dışarı çıkarır.