Gittikçe yalnızlaşıyorsunuz insan kardeşlerim
Ne bir ortak sevinciniz kaldı sizi çoğaltacak
Ne bir içten dostunuz var acınızı alacak
Unuttunuz nicedir paylaşmanın mutluluğunu;
Toprağı rüzgârı denizi göğü
O her zaman bir insanla anlamlı
Tükenmez bir hazine gibi kendini sunan doğayı
Unuttunuz, gömülüp günlük çıkarların
Ve ucuz korkuların kör
Ne çıkar bahar geldiyse?
Bademler çiçek açtıysa?
Ucunda ölüm yok ya.
Hoş, olsa da korkacak mıyım zaten
Güneşle gelecek ölümden
Ben ki her nisan bir yaş daha genç,
Her bahar biraz daha aşığım;
Korkar mıyım?
Ah, dostum, derdim başka..
''...Başka havalar getir bana. İçinde biraz bahar
olsun, biraz sen, biraz da cumartesi..''
Hikayeler bitmez, biz hikayelerin sonu olduğuna inandığımız için sonlar vardır. Oysa gerçek hayatta hikayeler devam eder, bin bir başka biçimde.
Zaman geçti, günler geçti Zarife iyileşmedi ama yaşamayı öğrendi yeniden. Biliyorum daha da iyi olacaktı, unutmayı öğrenmese bile katlanmayı öğrenecekti. Başka çare yoktu çünkü..
Çünkü hayat devam ediyordu.
Henüz okumadığın rafta duran bir kitap gibi.
Ve bir gün bir de baktın bahar geldi.
Çemberimde Gül Oya