Gittikçe yalnızlaşıyorsunuz insan kardeşlerim
Ne bir ortak sevinciniz kaldı sizi çoğaltacak
Ne bir içten dostunuz var acınızı alacak
Unuttunuz nicedir paylaşmanın mutluluğunu;
Toprağı rüzgârı denizi göğü
O her zaman bir insanla anlamlı
Tükenmez bir hazine gibi kendini sunan doğayı
Unuttunuz, gömülüp günlük çıkarların
Ve ucuz korkuların kör
Ne çıkar bahar geldiyse?
Bademler çiçek açtıysa?
Ucunda ölüm yok ya.
Hoş, olsa da korkacak mıyım zaten
Güneşle gelecek ölümden
Ben ki her nisan bir yaş daha genç,
Her bahar biraz daha aşığım;
Korkar mıyım?
Ah, dostum, derdim başka..
''...Başka havalar getir bana. İçinde biraz bahar
olsun, biraz sen, biraz da cumartesi..''
Hikayeler bitmez, biz hikayelerin sonu olduğuna inandığımız için sonlar vardır. Oysa gerçek hayatta hikayeler devam eder, bin bir başka biçimde.
Zaman geçti, günler geçti Zarife iyileşmedi ama yaşamayı öğrendi yeniden. Biliyorum daha da iyi olacaktı, unutmayı öğrenmese bile katlanmayı öğrenecekti. Başka çare yoktu çünkü..
Çünkü hayat devam ediyordu.
Henüz okumadığın rafta duran bir kitap gibi.
Ve bir gün bir de baktın bahar geldi.
Çemberimde Gül Oya
Son günleri artık bu görüntülerin. Baharın gelmesiyle, unutup gideceğiz bu güzel yağmurları. Aslında çok sevdik karı ve yağmuru. Ama bahar bi başka. Unutturuveriyor hepsini. Hafızamız da temizlenip yeniden başlıyor sanki yaşamaya. Unuturuz elbet biz bu yağmurları ama ıslanışlarımızı unutur muyuz onu bilemem.
Sanma ki derdim güneşten ötürü;
Ne çıkar bahar geldiyse?
Bademler çiçek açtıysa?
Ucunda ölüm yok ya.
Hoş, olsa da korkacak mıyım zaten
Güneşle gelecek ölümden?
Ben ki her nisan bir yaş daha genç,
Her bahar biraz daha aşığım;
Korkar mıyım?
Ah dostum, derdim başka...
Orhan Veli
Leyla, Zalım Leyla!
Bu, benimki dördüncü. Oysaki senden bir tek mektup aldım.
O belalı ve korkunç ilk mektubun, yani 4_1, ben mağlubum...
Ben, belki yazamazdım da, melankolim ve serseriliğim tutar da yazamaz, boş verdimse, sen yazacak, "bu oğlan, öldü mü kaldı mı?" Sen yazacaktın,
Değil mi ?
Bari bu suskunluğun sebebli ve hayırlı olsa ve bana bu kadar kahırdan sonra, parıltılı şiirler göndersen.
Öyle olacak elbette. Sen, osun çünkü. O şair, dost, en sevgili ve en kardeş...
Başka türlü olmaz....
Mektuplarımı almıyor musun yoksa?
Hep de taahhütlü gönderiyorum. Geçen gün coştum, annene bayram kartı ile hürmetlerimi gönderdim.
Ellerinden öptüm,
Söyledi mi?
"Bin yıl, bahar içre ömrünü sürsün,
Seni doğuran ana."
“Lacan’ın bastırma mekanizmasını tanımlaması dilbilimsel bir metafor kavramına dayanır… Bir örnek daha aydınlatıcı olacaktır:
“Daha hayatının gençlik yıllarındaydı” cümlesinde “gençlik yılları yerine “bahar” ikame edilebilir: “Daha hayatının baharındaydı.” Lacan’a göre insan kendi gerçekliğini giderek üst üste yığılan metaforlarla düşünür, böylelikle kendi gerçekliği ile düşüncesi arasında bir uçurum meydana gelir. Üst üste yapılan metaforlar ardında bilinçdışı simgeler kalmıştır. İnsan kendi gerçekliğini giderek daha toplumsallaşmış simgelerle düşünür ve dile getirirken esas gerçekliğini dile getiren simgeleri geride, bilinçdışında bırakmış olur. Kültürün simgesel düzeninin sağladığı hatta empoze ettiği metaforlar zinciri, bastırmadan başka bir şey değildir…”
Şimdi tam zamanı
Dedim kendime bugün.
Önce kalktım, oturduğum yerden.
Sonra ilk kez açtım gözlerimi dünyaya.
Şaşırdım.
Derin bir nefes aldım.
"Ben"le doldurdum, kaybettiğim bedenimi.
Ve aynı koltuğa ilk kez oturdum.
İlk kez gördüm, her gün baktığım bilgisayar ekranını.
Meraklandım.
Birdenbire her yanımı saran enerjiden korktum,
Sonra