Kendisini " Allah'ın kulu " olarak tanımlayan bir kimse atacağı her adımda " Rabbimin bu konuda bir hükmü, ölçüsü var mı ? " diye düşünür. Hayatını, kendi nefsine ya da başkalarının beklenti ve beğenilerine göre değil Allah'ın rızasına göre şekillendirir. Her şeyden önce ve her şeyden önde Allah'ın rızasını düşünür. " Başkaları ne der?" diye düşünmeden önce " Rabbim ne der?" diye düşünür
İnsanı çalışmak hasta etmez. Ben çok çalışan biriyimdir. Eğlenmeye de dinlenmeye de ihtiyaç duymam. Kalkar kalkmaz başlarım çalışmaya ve yatana kadar da çalışırım. Hiç yorulmam; tersine, bana çok büyük haz verir çalışmak, çalıştıkça daha da çok enerji dolarım, hayat dolarım, güç dolarım. Ama annem ve anneannem kuyudaki eşek gibi gücü kendilerinde hissederek çalışmıyorlardı. Güçlü değil, çok aciz, yoğun endişelerle, telaşla, adeta çırpınarak, korkuyla, güvensizlikle, "Başkaları ne der?" kaygısıyla dolulardı çalışırken. İnsanı bu hislerle çalışmak öldürür. Nitekim öldürdü de.
Sayfa 179Kitabı okudu
Anne-babamızla duygusal göbek bağımızı kesebilseydik, anne-babamız dahil hiç kimsenin ne dediği, ne düşündüğü, sevgi ve onayı bizim için bu denli önemli olmazdı. Anne-babanın söylediği şeylerin canımızı hâlâ bu kadar sıkması da duygusal göbek bağına dayanıyor. "Başkaları ne der?"deki başkaları ya da herhangi bir otorite figürü, anne-babamızla sembolik göbek bağımızı kesemediğimiz ölçüde duygusal hayatımızda etkili. Anne babasıyla duygusal anlamda yetişkin olarak, denk ilişki kurabilen, başka herkesle ve dünyayla da yetişkin olarak ilişki kurabiliyor. Anne-babamızla ilişkimizde çocuk egosuna bürünüyorsak, dünyadaki diğer otorite figürleriyle de çocuk (aciz) olarak ilişki kuruyoruz.
Sayfa 121Kitabı okudu
Yaşıyor musunuz, yoksa şahidi misiniz hayatın?
“Neresi olduğunu bilmediğim bir yerim sızlıyor,” der 
Nermin Yıldırım 
Dokunmadan isimli romanında. Eseri okuduktan sonra dimağımda bıraktığı hissiyatı mümkünü yok tarif edemezdim aklımda bu cümle olmasa. “Ne var ki insan ölürken en çok hayallere geç kalıyordu.” Ve bu geç kalmışlığın acısı başka hiçbir şeyle kıyaslanmıyordu.
Mücellâ,
Kendi hayatının
