“Kimsin?” desen, “Benim!” der o kadar.
Hangimiz “Kimsin?” dendiğinde sadece “Benim!” diyebiliriz?
“Kimim ben?”
“Benden başka herkes.”
Bacaklarını kendi kesmiş bir kadın, geçmişini hatırlamayan bir adam, kendinden kaçan bir şair, bedeninden vazgeçmiş duygusu kalmamış bir kadın, tüm masumluğuyla bir anda hayatlarına giren bebek…
Efsun Abla, Adnan Abi, Hülya, Şair Musa ve Matruşka bebek…
Görülmemek, duyulmamak, yokmuşsun gibi davranılmak, sorgulayışlar, varoluşlar ve bolca insanlık kavramı…
Uçsuz bucaksız bir evrende yaşarken bize varlığımızı sorgulatan, derin düşüncelere daldıran, bir sokak yaşamını anlatan bir eser.. Kitabı okurken her yeri çizmemek için kendimi zor tuttuğum, çoğu sözde uzun düşüncelere dalıp gittiğim bana her şeyi sorgulatan ve düşündüren harika bir kitaptı…
Bu kitabın yeri bende çok bambaşka oldu. 6 Şubat gecesi kitabı okurken saat 01.32 iken bir alıntı paylaşmıştım.
“ Yıkıldı yıkılacak bir binanın altında. Yıkıldı yıkılacak bir dünyamız var. Yıkıldı yıkılacak bir neşemiz. Biz diye bir şey var burada, bizim diye bir şey.”
04.17 de ise yaşanan deprem ve yıkılan hayatlar, hayaller, dünyalar…Belki alıntı yaparken bu kadar düşünmediğim, düşünemeyeceğim bir şey çok derin bir anlam kazanmıştı..Beni çok etkiledi..O yüzden bu kitap hayatımın farklı bir köşesinde olup ve hep o acılı anları hatırlatacak..
Açlık . Evet bir karmaşadır çünkü kederi, çaresizliği, halsizliği, yitikliği, tükenmişliği, umutsuzluğu, yalnızlığı ve daha nice eziyeti üst üste katlar da yaşatır insana zalimce. Açlık, günlerce boş kalan bir mideden ibaret değildir. Bahtına, insanlığa, tanrıya ve de kendine küskün
