Notre Dame’ın Kamburu’nu okuyorum . syf 194teyim.
SAKIN YAPMAYIN!
Türkçeyi yeni öğreniyorum demek dediklerine yabancı değilim ama yazma konusunda çok eksiğim var demektir.
Dile ara verdikten sonra başlamak zor oldu!
Bizde Birileriyiz!.. Garib Çoban
Bizde Birileriyiz!..
Tenimdeki her gözeneklerdeki terimle, damarlarımdaki her damla kanla.
Aldığım her nefeste.
Dudaklarıma dokunan her gülümsemeyle.
Dilimin telaffuz ettiği gönülden her tondaki duada.
Seni her şekilde ve her şeyde sevmeyi seviyorum çocuk bayramı gibi yüreğim.
Sen kalbime kazınmış tek ölümsüz aşk şiirisin.
Her harf nefesimle
KÖY OKULU
1978 yılı baharının son zamanları. Ağın Dağı eteklerinde kayısı ve erikler çiçekten meyveye dönerken vişne ve elmalar yeni çiçek açmıştı. İki derslikli, sobalı köy okulunda iki öğretmen var. Saime hoca 1, 2, 3. sınıfları okutuyor, Tülay hoca ise 4 ve 5. sınıflar okutuyordu. Sabah ve aksam1 saatten fazla nadas tarlayı andıran hendekli
ölümün bıraktığı acıyla nasıl başa çıkılır bilmiyorum..saatler, günler, haftalar..durmadan ilerliyor zaman. hâlâ kabullenemediğim, kabullenmek istemediğim bu gerçek her defasında keskin yaralar açıyor içimde. sanki her şey daha dün yaşanmış gibi, sanki daha dün elleri ellerimdeydi de birkaç saat sonra ona değilde toprağına sarılmışım gibi. sanki onun sesini duymayı beklerken selasını yeni duymuşum gibi. onun ayakları üzerinde kapıdan girmesini beklerken, başka insanların omuzları üzerinde tabutuyla eve girmesi..dün yaşanmış gibi.
artık bir boşluk olduğu yerler, yeri asla dolmayacak olan bir boşluk. o yok artık, asla yeniden görmeyeceğim güzel yüzünü.
hayat devam ediyor..o öldü ama hayat devam ediyor. bu nasıl olabilir? o yok artık ama biz gülebiliyoruz, konuşurken espri yapabiliyoruz, eskiden yaptığımız ne varsa yeniden başladık yapmaya.
zor oluyor. çok zor oluyor. normal bir şekilde birileriyle konuşurken, mesajlaşırken, yemek yerken birden ağlamaya başlamak beni üzmüyor. alışmak istemiyorum yokluğunu kabullenmekte istemiyorum.
Yol alametleri var üzerimde. Çünkü yolcuyum. Her yol, evet, derin izler bırakmıyor insanda. Bir sessizlik oluyor yol hali bende genelde. Kafamdan mi, kalbimden mi yoksa ruhumdan mu geçtiğini bilmediğim, Yahya Kemal'in "His var mı bu âlemde nekâhet gibi tatlı?" istifhamı bende kalan. Yol bir hastalık mıdır bilmiyorum ama yol geride