Başlarken***
Çok yaşa posta borazanı! ...bir posta borazanında sonsuz olasılıklar saklı, onu dudağına dayayıp da bilgeliğini içine döken kişi tekerrürden suçlu duruma düşmez ve dostuna, cevap yerine, hoş vakit geçirsin diye bir posta borazanı uzatan kişi, hiçbir şey demese de, her şeyi izah etmiş olur. ...Eski münzevilerin masaya yerleştirdikleri kurukafayı seyrederek tefekküre dalması gibi, masamın üzerindeki posta borazanı bana daima hayatın anlamını hatırlatır.
Tekerrür - Søren Kierkegaard
Siren YayınlarıKitabı okudu
Köpekbalıkları saat beşte gelir
Aynı anda hem etkileyici hem de aşırı monoton bir kitap okumak istiyorsanız çok uygun bir kitap. Başlarken nedensizce 
Gabriel Garcia Marquez’in kitaplarına elim gitmiyor ama okumaya başlayınca da bırak bırakabilirsen. Bu kitapta da aynı şey oldu. Gerçek bir olay üzerine yazılan bu kitap, Kolombiya Deniz Kuvvetlerinde çalışan Luis Alejandro Velasco-biliyorum adlar fazla uzun- nun gemisinin fırtınada batması sonucu 10 gün boyunca küçük teknede verdiği ölüm kalım savaşını anlatıyor. Karakterin duygularını hissederek okudum ve etkilendiğim bir kitaptı, hem olay örgüsü bakımından hem yazımı olarak çok keyifliydi.
-Çünkü ilk tohumu güzel attı
Cansuyunu dolu dolu verdi
Hissettim
-Bol su isteyen bi çiçek mi peki
-Şimdi biraz karanlık soğuk bir zamandan geçip kabuğu kırıp güneşe ulaşacak
Ama zaman lazım
Bol su değil sadece önemli olan
-Neler?
-Gerektiğinde derdini paylaşacak
Ona canlı olduğunu hissettirecek
Her gün güne başlarken selamlayacak güzel sözlerle besleyecek
Toprağını karıştırp hava almasını sağlayacak
öyle kolay mı şekerim çiçek yetiştirmek?
-Değildir asla!
-Ama güzel bakıldı mı?
-Bunları yaparsan da açar elbet değil mi?
-Herkes imrenerek bakar açan yapraklara. Açmazsa o çiçek utansın
Ama herkese yaşama sevinci veren güneş,
Kaldırmaya başlarken en uzak yerlerinde doğunun
Gölgeli perdelerini Şafak Tanrıça’sının yatağından;
Işıktan eve kaçıp kapanıyor odasına
oğlum,
Çekip perdelerini güzelim gündüze kilit vuruyor,
Kendine uydurma bir gece yaratıyor.
Sayfa 9
Çay istedim, sigara yaktım, tarihçilik nasıl bir iştir, diye düşünmeye başladım. Yazılar yazıp, birtakım olayları hikâye etmekten başka bir iş olmalıydı. Belki şöyle: Bir yığın olayın nedenini arıyorduk, sonra o olayları başka olaylarla açıklıyorduk, o başka olayları da başka olaylarla açıklamaya ömrümüz yetmiyordu. Biz işi bir yerde bırakmak zorunda kalıyor, başkaları bizim bıraktığımız yerden işi sürdürüyorlar, ama işe başlarken, önce, bizim olayları yanlış olaylarla açıkladığımızı söylüyorlardı. Benden öncekilerin kitaplarından sözederken, doktoram ve doçentlik tezimde, ben de aynı şeyi yapmıştım. Haklı olduğuma da inanıyorum. Herkes, hikâyenin başka türlü olduğunu, ya da başka bir hikâyeyle açıklanması gerektiğini söyleyip duruyor. Bu başka ve yeni hikâyeyi de daha önceden biliyorlar. Yaptıkları tek şey gidip onu arşivlerden arayıp bulmak. Böylece dipnotları ve belge numaralarıyla süslediğimiz hikâyelerimizi gösterişli yazılarla, tantanalı toplantılarla, birbirimize gösteriyor, hikâyelerimizi karşılıklı savunup, kendi hikâyelerimizin daha iyi olduğunu ötekileri çürüterek kanıtlamaya çalışıyoruz.
Okun ve yayın sevincini başkalarıyla paylaşmayan okçu kendi meziyet ve zaaflarını asla kavrayamaz.
İşte bu yüzden, herhangi bir işe başlarken ilk olarak kendine dostlar, yani yaptığına ilgi gösteren kişiler bul.
Demek istediğim "başka okçular bulman" değil. Farklı yeteneklere sahip insanlar bulmanı kastediyorum, çünkü okçunun yolu, şevkle yürünen başka yollardan farklı değildir.
Sayfa 29Kitabı okudu
