Saatlerce deneyip yapamadığımda, koşup nefes alamadığımda, bir şeyleri yapmak istemediğim için çocuk gibi ağladığımda, kaldıramıyorum derken kaldırmak zorunda kaldığımda, ordan oraya savrulup yok olmaya başladığımda kendi elimden tutarım. Bir şeyi anlatamadığımda sinirden ağlarım, sonra susayım diye kendime kendim sarılırım. Bir gün cümle kuramam, oturur çay yaparım, iletişim kurmam aynadakinden başkasıyla. Bir gün yine çok konuşmak istediğimde anlaşılmazsam, gider yazı yazarım en vakur tavrımla. Yalnızsam, yıkılmışsam, öyle bakakalmışsam, kendimi yüz sokakta dolaşırken yakalarım. Müziksiz 1 saat bile geçirmediğimi farkettiğimde, hep aynı şaşkınlığı yaşarım. Üzüntülere koşaradım, mutluluklara sendeleyerek varırım. Yeniliğe açığım ama eskiler her daim baştacım. Annem bu dünyadaki en güzel yanım, halam, kardeşim, ablalarım.. bu dünyada ne olacaksam olayım, onlar için varım. En yakın arkadaşım, uğruna bir şeyler feda edilebilecek en güzel kadın. Bir adam için çok köy yaktım, bir canım daha olsa yine aynı şeyleri yaparım. Ama dedik ya kendine yaslanan dik yürür, bizim yalnızca umut vadetmemiz lazım. Bizim, ah bizim, herkes için umuttan bahsetmemiz lazım..