Ne garip, hep en sevdiklerimize en söylenecek şeyleri söylemiyoruz ya da söylüyoruz ama o zaman da onlar bizi duymuyor.
Titrek bir kalemle, siyah mürekkeple yazılmış birkaç satır bir anda dünyanın renklerini, hayatın ışığını böylesine değiştirebilir mi sahiden?
Değiştirebildiğini o gün öğrendim.
Sözcükler bu kadar güçlü mü?
"Gökyüzü gibi bir şey bu çocukluk/ hiç bir yere gitmiyor."
Kadınların Kalbine Giden Yol Sözcüklerden Geçer
"Ne zamandır artık hayatın puslu, soğuk
bir sonbahara döndüğünü sanıyordum. Seni gördükten sonra birdenbire güneşli bir sabaha uyandım. Şimdi dünyanın neresine gidersem gideyim, hangi mevsimde olursak olalım, seni düşündüğüm zaman ( hayır, yanlış söyledim çünkü senin yüzün, gülüşün hep benim yanımda) hep güneşli, ışıltılı bir gün yaşıyorum. Acaba benim için dünyanın ışığının değiştirdiğinin farkında mısın?"
Anılar bir an için bizi gülümsetse bile hemen sonra elimizi uzatıp tutmaya çalıştığımızda silinip giderler ve ne yaparsak yapalım ancak acı verirler.