”Kesin öyleydi," dedi Martin. "Haftada üç dolar, sonra haftada dört dolar ve genç bir delikanlı, hiç eğlenmeden, oynamadan yağ sobasında yemek pişiriyo, bütün gün çalışıyo, para biriktiriyo, hep çalışıyo, hiç iyi vakit geçirmiyo, eğlenmeyi öğrenmiyo ve tabii ki otuz bin dolar çok geç geliyo. Biliyor musunuz? Bay Butler'e acıyorum. Doğru dürüst harcayamayacağı otuz bin dolar kazanmak için hayatını boşa harcamış. Niye mi, çünkü artık otuz bin dolar nakit verse bile çocukken on sente alabileceği şeyleri alamaz, mesela şeker, fıstık veya tiyatroda en üst balkondan bir bilet."
«Fıstık!» dedi Papağan.
Uzanıp fıstığı verirken Bay Crangle'ın gözü hep saatindeydi.En güzeli ne, biliyor musun?» dedi. «Saat tam dörtte bir cinayet davasına gidip mahkeme salonuna oturmalı ve kimsenin, suçlunun gerçekte katil olup olmadığını bilmediğini düşünmeli. Ve saat tam dörtte eğer adam suçluysa...»
Bay Crangle'ın soluğu hızlanmıştı. Saat de 3.56'ya geliyordu.
«Ya da, bir meyhanede sarhoşları seyretmeli.»
Papağan yeniden: «Fıstık!» dedi. Bay Crangle hayvana bir fıstık daha verdi.
«Oh, ne kadar çok yer var gidilecek. Fakat ben burada seninle olmayı tercih ediyorum Pet. Seninle ve başbaşa!»
Nasihat istersen; ölüm yeter.
Son zamanlarda hayatlarımız öylesine değişti ki, yüreğim sızlıyor eski yaşantımızı düşününce.
En basitinden eskiden "ölüm" bile güzeldi değil mi?
Evin yaşlısı yün yatağına yatırılır, sevdikleri teker teker baş ucuna gelir, ellerini tutar helalleşirlerdi. Birer Yasin-i Şerif okur, dudaklarını zemzemle ıslatır ve son anlarına kadar sevgi
