Kitabın adı:Bir Alevinin Duyulmayan Çığlığı
Yazarın adı:Murtaza Demir
Sayfa sayısı:180
Osmanlı zamanında Alevilere rahat vermeyenlerle şimdiki zamanda aynı muameleyi gören Aleviler çok zorluk çektiklerini ve herşeyden faydalanamadıklarını hatta ellerinden mallarının mülklerinin cebren aldıklarını tarih tarih anlatmış. Yani bilinen yaşanan olayları daha detaylı tarihi tarihine günü gününe yazmış ve Madımak olayını birebir yaşamış. O felaketi devletin ilgisizliğini vatandaşların bayram yeri ve ya sinema filmi izler gibi çocuğunu kucağına alıp seyre geldiğini canilerin itfaiyecilerin hortumunu kesişlerini insanların ve o gencecik çocukların çığlıklar atarak dumandan boğularak can verişlerini izleyicilerine katillerin ödüllendirilişini hepsini birebir yaşayan yazarımızın yüreğine sağlık.
Elleri kırılsın mazluma uzananların lanet olsun yezide hüü erenler aşkına ruhları şa'd olsun
#unutturaMADIMAKlarımızdan
#kanlısivas
312 syf.
·
Not rated
1970’li yıllarda öksüz ve yetim Bayram’ın hikayesi. Bir gün köyüne bir otomobil geliyor, köylüler içindeki adama öyle hürmet gösteriyorlar ki, Bayram hürmet görmek için otomobil sahibi olması gerektiğini daha beş yaşındayken kafasına koyuyor. Sonra köylü kurnazlığı yapıp arkadaşı yerine Almanya’ya işçi olarak gidip her şeyden kısıp hardal rengi bir mercedes alıp köyüne gitmeye karar veriyor. Bütün kitap, Bayram’ın geçirdiği yolculuğu ve iç hesaplaşmasını konu ediyor.
Basit bir kitap gibi görünse de aslında o dönemin Türkiye ve Almanya’daki yaşam şartlarını vererek sosyolojik, Bayram’ın sürekli anılarına gitmesiyle psikolojik alt yapısı olan bir kitap. Çokça düşündüren bazen de üzen bir yanı var hikayenin.
Vatandaş Abuzer, 12 Eylül'ü Ti'ye alıyor gibi gözüksede o dönemde yapılanları bizlerin gözleri önüne seriyor aslında. Hiç suçu olmayan Abuzer'in sırf işe gitmek için erken kalktığı ve giderken de eline okumak için gazete aldıgından dolayı tutuklanmasıyla olaylar başlıyor.
Saf,vurdumduymaz ve açık sözlü Abuzer'in bir anda azılı bir siyasi örgüt lideri olarak suçlanması,nezarethanede 3 ay gördüğü işkence sonucu yine kafalarına göre yargılayıp askeri hapishanesine atılması ve orada yaşadıkları anlatılıyor. Vatandaş Abuzer'i okurken her ne kadar yüzümüzden tebessüm eksik olmasada bazı anlarda üzülmemek elde değildi.Özellikle 17 yasındaki Bayram'ın gördüğü işkenceler sonucunda ölmesi ve Abuzer'in "O daha çocuktu" demesi içimi yaktı. O dönemin gerçekleri bir şekilde önümüze sunulmuş bana göre. Suçlu suçsuz,haklı haksız önüne gelenin tutuklanması ve onlara işkence edilmesi tam bir vahşetti. Ama maalesef bunlar bir dönemin gerçekleri...
Okudukça hep keyif aldım hem de üzüldüm. Şimdiden okuyan ve okuyacak olanlara keyifli okumalar dilerim...
Harika bir sayı olmuş. Yazılar harika, şiirler, Cahit Zarifoğlu çalışmaları... Bayram Bilge Tokel, Selim Cerrah, Dursun Çiçek, Mustafa Özçelik, Müslim Coşkun harika çalışmalar ortaya koymuşlar. En iyi sayısı idi okuduklarım arasında.
Sesler Yüzler Sokaklar’da ne buldum?
Tanrı’ya mektup yazacak kadar çaresiz, kalabalığın arasına sıkışıp kalmış bir genç. Değme yetişkine taş çıkartacak bir yüreğe sahip küçük Bayram. Babasının bıraktığı boşluğu yük gibi boynunda taşıyan genç kız. Doğum günü üzerine tehlikeli bir bahis oynamayı göze alan küçük kahraman. Düş ve gerçeğin arasında savrulan mutsuz bir adam. Hayallerinin peşinden hesapsız bir yolculuğa çıkan genç. Unutulmanın acısını kabullenmeye çalışan bir oğul. Aile baskısıyla yaşamı çizgisinden sapan evlat. Ölüm yaklaşırken iç hesaplaşmasını seslerde arayan bir ihtiyar. Karanlığı cam boncuklarla yenmeye çalışan genç bir kız. Çaresizlikle pişmanlığı acı bir su gibi yutmuş Hekim Mustafa. Bulunmak isteyeni bulmak istemediği yolculuğa çıkan bir kadın. Zihninde kendini işlemediği bir suçtan mahkum etmiş genç. Sıcak ekmeklerin soğuk anısıyla boğuşan bir baba. Şarkılarla boğuşan, hesaplaşan bir evlat. Aslında hep birbirlerini aradığını bilmeyecek kadar kayıp iki kardeş. Katil olmak için yola çıkıp darmadağın olan bir genç. Kokuların da korkunç sesleri olduğunu bize fısıldayan bir kadın.
Yani bizim seslerimiz, bizim yüzlerimiz, ve yolumuzu kaybettiğimiz sokaklar...
Spoiler...
Kitabı bitirdikten sonra sonuna dair uzun uzun düşündüm. Çoğu okurun aksine kitabın sonu bana anlamlı ve olması gerektiği gibi geldi. Ama bunun nedenini başta kavrayamadım. Yani bir düğüm vardı ve her şey orada çözümleniyordu. Diğer incelemeleri okudum ama tek bir kişinin yorumu dışında aradığımı bulamadım.
Axl'ın Beatrice'in gidişine başta itiraz etmesi ama sonrasında kabullenmesi, Beatrice'ın kayıkçıya olan güveni... Adayı düşlerken aslında ikisinin de gerçekten yaşlanmış olmalarını fark etmem... Oğullarının ölmüş olması ve Beatrice'ın onun adada olduğunu iddia etmesiyle sonunda ulaştım o çıkışa. Her şey ölüm metaforu üzerinde düğümlendi. Ölüm onları ayırdı. Diğerlerini ayırdığı gibi. Bu yüzden çıkışları o kayık oldu. Başka gidecek bir yerleri yoktu ki. O an içten içe sinirlendiğim kayıkçıya saygı duymaya başladım.
Zaten kitap hep bu ters köşelerle doluydu. Savaşçının gerçek amacı, Edwin'in yarasının aslı, manastırda dönen olaylar, şövalyenin şarlatanlıktan görevini hakkıyla yerine getiren bir savaşçıya dönüşmesi, Axl ve Beatrice'in oğullarının aslında ölmüş olması, ejderhanın yorgun ve güçsüz bir yaratık olması, sis kalktıktan sonra herkesin bayram edeceğini sanıp aslında gömülü devin uyanacağını öğrenmemiz...
Bunlar kitabın okuma zevkini katlayan gelişmelerdi. Tabii, kitaptan çıkarılacak çok ders aranacak çok metaforlar var. Birileri elbet düşünmüştür ve konuşur. Benim yorumlarım bunlar..
