Kalp!
Uzun zaman önce bir hikâye yazdım içimde. Duraksayan duygularıma karşı bir kalbi korudum durmadan. Uçurumun kenarında ölmüş bir kız çocuğu tekrar ölmek istedi belki de. İnsan duygularından gidemeyince, canından gitmek istiyormuş sanırım. Ağlamak bâzen ilaç kadar etkili oluyor kuruyan kalbimize. Bir çiçeğin solması gerekiyor kimi zaman, bir
Bazen, biraz karalıyoruz..
Boğazımda bir yumru, dudaklarım titrek,
Çıkmıyor adın ağzımdan..
Zihnimden geçenler beni boğuyor.
Şimdi avuçlarını, hangi el dolduruyor,
Saçlarında esen yel kimin nefesi,
Kulağına hangi ses sevdayı fısıldıyor.
Bilmem;
...
Bazen, biraz karalıyoruz..
Uyandım,
Mutsuz biten bu geceden
Şimdi yeniden başlayacağım
Gün doğuyor, vakit erken
Ve hala mevsim
Baharken..
Bazen, biraz karalıyoruz..
İnsan kendine ait birşeyi
Ancak bu kadar hor kullanabilirdi
Tamam benim içimde atıyor kalbim
Ama ona sorsan
Hepsi senindi..
Bazen, biraz karalıyoruz..
Ve zaman sonra anlıyorum ki
Çocuk bir şairin yazdığı
Dizelermiş gözlerin
Küçük bir çocuğun kurduğu
Toz pembe hayaller gibi
Öyle masum, öyle temiz
Öyle gerçek dışı, öyle gereksiz
Ve
Toz pembe olmadığını herşeyin
Bu yaşımda anladım
Şimdilerde bakıyorum da
Çocukluğuma güldüğüm
Rengi uçuk sayfasın
..
Okan Korkmaz
Bazen biraz karalıyoruz..
Yanıldım,
Yenildim,
Değiştim...
Utangaç gönlümün mahçupluğuyla
Karşında dili tutulan adam
Değilim...
Artık şiirlerce konuşan bir gevezeyim.
Gönlümün gizlisinde bütün dizeler
Söyleyemem, yazamam, paylaşamam..
Öyle ya..
Alır birileri hiç sevdalarda kullanır.
Yüreğimden kopanı, sahte sevdalara
Meze yapamam..
Bazen, biraz karalıyoruz birşeyler..
...
Sensiz dünyam bulanık gözümü yaş bürüyor
Umudum bitmeyecek can bedenden çıkmadan
Kutsal saydığım ömür hasretinle çürüyor
Dayanılası değil bu ne çetin imtihan..
Okan Korkmaz