19.04.2024
Kendime, sadece oldugum kişi olarak, içimden gelenleri döküyorum. Belki de paylaştığım bu duygular, başka bir yüreğe dokunabilir, bilmiyorum.
Ama hissettiklerimi dile getirmek, ruhumu bir nebze rahatlatıyor.
Herkesin iyi olmasını istiyorum. Kimsenin üzülmesini istemem, çünkü bu benim tercihim. Onların yüzünde görmek istediğim, sadece mutluluk ışıltıları. Kendim üzgün veya kırgin değilim, sadece yorgun hissediyorum. Hayatın bana sunduğu bazı hayallerin parçalandığını hissediyorum.
Bu yükü taşımak için gücü bulamıyorum bazen. Kendimle savaşmak istemiyorum artık. İnsanların acılarını kendi yüreğimde bu denli hissetmek istemiyorum. Keşke kendimi feda edebilseydim ve arkamdaki insanlara mutluluk bırakabilseydim. Ama sanırım Tanrı, benim kendimi kurban etmemi bile kabul etmeyecek.
Herkesin mutlu olmasını diliyorum. Ve kimseye yük olmadan, hayal kırıklığı olmadan yaşamalarını arzuluyorum. Belki bu şekilde, bu vedanın bir anlamı olabilir. Ölümümün anlamını anlamalarini bile istiyorum. Anlayamaycak kadar iyi olsun herkes. Kimsenin sırtına yük gözüne yas olmadan yol alsinlar.
Kırgın degil, kendinden emin gidiyorum, 10 gun bile dayanamadim heyecandan olucektim:))
Hic var olmamayi dilerdim
Beni affetmeyin affederseniz çabuk unutursunuz:)…
Gözlerinde bir masumiyet parıltısı vardı, yüreğimde ise umut dolu bir inanç. Birinin içindeki iyiliğe ve güzelliğe olan inancım, beni ona doğru çekti. İyilik ve sevgiyle yaklaşmak istedim, yüreğindeki bu masum çocuğa el uzatmak istedim. Ancak bazen, kalbimizin sesini dinlemek, bizi beklenmedik bir yola sürükleyebilir.
O yolda ilerledikçe,
'Engereğin Gözü - Zülfü Livaneli'
"Romandaki temel eksen, iktidarın çevresinde ışık görmüş pervaneler gibi dönen insanlar üzerine kurulu. İktidar; insanları değiştiriyor. İktidar görkemi öyle bir şey ki, bakışıyla her canlıyı kımıltısız hale getiren bir engereğin bile gözünü kamaştırıyor.
Zülfü Livaneli
Merhabalar... Zülfü Livaneli'nin özellikle tarihi
Yerine sevemem
Kalbimi mesken tutan o kocaman acı yüzsüz bir misafir gibi gelip her saniye teklifsizce yeniden yerleşiyor içime. Aylardır savaş veriyorum kendimle. Sensiz ayakta durmaya, işe gitmeye, yemek yemeye, uyumaya, gülümsemeye, konuşmaya hatta nefes almaya çabalıyorum. En zoru da sonuncusu oluyor galiba. Kullandığım uyku hapları uyku sorunumu çözüyor bir şekilde. İşe gitmek için evden sadece bir kez çıkıyorum, annelerimden birinin zoruyla günde sadece iki kez yemek yiyorum, zorunda kalmadıkça konuşmuyorum ama iş her saniye almak zorunda olduğum nefese gelince…
Sensiz kaldığımdan beri boğazıma düğümlenen o kocaman yumrumu mu engel oluyor nefes almama, yoksa mideme oturup kalmış devasa acı mı bilmiyorum? Bildiğim tek şey ben sensiz yapamıyorum.
Çevremde iyi olmam için çırpınan bir sürü insan var. Ama hiçbiri senin boşluğunu dolduramıyor. Tüm dünya ölmüş gibi hissediyorum. Bazen diyorum ki altı üstü erkektin. Ne var ki? Koskoca dünyada basit bir insandın işte. Senin gibi daha milyonlarcası varhâlbuki. Bir kişinin, sadece tek kişinin yokluğu nasıl hiçlik yapabilir ki her şeyi?
Yapıyor ama ve benim aklım almıyor bunu. Mantığım almıyor. Matematiğim yetmiyor bu hesaba. Yıllarca bir sürü kural, formül, işlem öğrettiler. Hiçbiri işe yaramıyor, hiçbir formül yokluğunu çözemiyor. Bir cenahında senin bulunduğun denklemi hiç bir sayısal veri, nesne, cisim, insan eşitleyemiyor. Anlayacağın sürekli bir eşitsizlik hali var, bıraktığın boşlukta. Yerin hiçbir şeyle dolmuyor.
Sürüye uymak mı, uymamak mı?
Sürüye karşı koyup, paniği önlemek durumunda olduğumuzun bilincindeyim; kovboy filmi gibi. Onlar için çalışmak ve onlara katlanmak. Asla Fildişi Kule'ye kapanmayacağım, bu en aşağılık şey; yaşam kendisine uymadığı için, insanın ondan ayrılmayı seçmesi. Ama bazen, yaşamın getirdiği savaşımlar ciddiye alınırsa ürkütücü oluyor.
Tüm bunlar laf. Büyük olasılıkla biriyle tanışacağım ve âşık olacağım ve evleneceğim, her şey değişmiş gibi
görünecek ve artık umursamayacağım. Küçük Kadın olacağım. Düşmanlarımdan biri.
Ama bugünlerde hissettiklerim bu. Onun dışındaki herkese karşı duran bir gruba ait olduğumu hissediyorum. Kim olduklarını bilmiyorum; doğru şeyler uğruna savaşan ve doğru şekilde yaratan, resim yapan, ölmüş ya da hâlâ yaşayan ünlü insanlar ve tanıdığım, ünlü olmayan ama gerçek aşkıyla tutuşan, kendilerini kapıp koyvermeyen, insanca ve zeki olmaya çalışan başkaları gibi. Evet, G.P. gibi insanlar, tüm kusurlarına karşın. Onun Kusuru.
İyi insan bile sayılmazlar. Zayıflık anları var. Yalnızca cinsel ilişki veya içki düşündükleri anlar. Korkak oldukları ve paraya düştükleri anlar. Fildişi Kule'de tatile çıkarlar. Ama bir parçaları grupla kalır.
Azıcık.
Sayfa 232Kitabı okudu
