"Kader.. sevdiğin biri için şans köprüsü.."
Bu alıntı, aşktan vazgeçme ve yeniden keşfetme hakkında bir film olan Kore filmi My Sassy Girl'den çok sevgili bir alıntı. Kalbinizi onarabilecek kişinin en az beklediğiniz kişi olduğunu hatırlatan bir film. Birlikte olmak istersen, kaderin sevdiğin insanlar aracılığıyla senin için şans yaratacağına dair bir hikaye.
Umutsuz bir romantik ve
VERİLERLE (İNSANLARLA) OYNAMAK
#136938897
Eylül Ayı Öykü Etkinliği
“İlk defa bir temizlik görevlisi için yapılan iş görüşmesinde hem şirket patronun hem insan kaynakları müdürünün hem şirket müdürünün yer aldığını görüyorum. Camın arkasında başkaları da var mı? Sanayi ve Teknoloji Bakanımız da burada mı?” dedi Fikret gülerek.
“Fikret Bey, biz de
Sen tüm kentten daha yalnızdın, okyanus gibi yalnızlık..
Ve bana geceler yetmiyor. Günler yetmiyor. İnsan olmak yetmiyor. Sözcükler, diller yetmiyor..
Bazı günler elime bir et parçası alamıyorum, ya da o bütün bir cesedi andıran tavuklar. Kızartabiliyorum, ama yiyemiyorum…
Yaşamımın en mutlu anlarında da aynı güçle acıyı duymadım mı. Ve
Gözlerini açtığı zaman oda gene karanlıktı. Sevgi’yi görmüştü. Onu eskisi gibi sevdiğini söylemişti. Sevgi’ye bakıyordu. Onun konuşmasını bekliyordu. Sevgi, başını önüne eğmiş düşünüyordu. Oysa, bir şey söylemesi gerekiyordu. Hikmet, ne sonuç aldığını öğrenmek istiyordu. “Ne diyorsun?” diye sordu Sevgi’ye. “Ne diyeyim?” diye karşılık verdi Sevgi.
IRKÇILIK-TURANCILIK DAVASI DOLAYISIYLA
Bu kitap, 1944 yılında, İstanbul'da Bir Numaralı Sıkıyönetim Mahkemesi'nde görülen utanç yüklü bir davanın özeti gibidir.
Bazı vatansever kişiler, 1944 yılında suç işledikleri, suçlu oldukları için değil; Türk oldukları, Türkçülük idealine aşkla bağlandıkları için büyük zulümlerden, işkencelerden
Bu yaşıma kadar evet bazı hatalarım oldu. Ben de ergenlik ve çocukluk geçirdim çünkü. Fakat hiçbir zaman okumam ve kendimi geliştirmem gerektiği gerçeğini görmezden gelmedim. Çünkü güvenecek bir babam ve annem daha doğrusu ailem yoktu. Tek yanlışımda hayatım berbat olabilirdi. Hoş şuanda da pek iç açıcı değil ama en azından okuyabildiğime şükrediyorum. Her neyse asıl konuya döneyim. Bu yaşıma kadar sıfır özel ders ve dershane ile lise sınavında güzel bir puan aldım ve şuanda da güzel bir bölüm okuyorum - üniversite için aynısını diyemeyebilirim çünkü ailevi mecburiyetten tercih ettiğim bir üniversite- ve hâlâ ailemden olabildiğince az para almaya ve kendi çabalarımla bir yere gelmeye çalışıyorum. Ve belki inandırıcı gelmeyecek ama ben 18 yaşıma kadar babamdan para almadan- abim ve ablam çalıştığından- okudum. Buna rağmen tüm başarım babama bağlıymış gibi muamele görüyor ve bununla kalmayıp hâlâ eğitim hayatımdan olma korkusuyla devam ediyorum. Asıl söylemek istediğime gelirsek de bir aile dostumuzun kızı şuan 12 olması gereken yerde ailesinin bu kadar emeğine rağmen hâlâ 11. Sınıf. Asıl olay bu da değil. Kız her gün okuldan kaçan ailesine yapmadığını bırakmayan saçma sapan insanlarla muhatap olan biri. Tüm bunlardan bir tanesini yapmış olsam şuan ben evde oturuyor olurdum ama onun ailesi para verip koleje yazdırdı. Demek istediğim şu hayat hiç adil değil. Bu hayata ve insanlara olan nefretimi körüklüyor. Bazılarına sunulan imkanlar hak edene sunulmuş olsa bu dünya daha farklı olabilirdi ya da hiçbir şey değişmezdi. Bilemiyorum.
Karalama1
Son yıllarda çok kitap okuduğumdan olsa gerek, yazarlara özendiğim zamanlar oluyor. Bir şeyler anlatma, ahkam kesme, bir şeyleri tanımlama, o şey hakkında yargılarda bulunma ve o şey hakkında hüküm verme ihtiyacı mı desem bunun adına, bilemiyorum. O kadar anlatılmaya, tanımlanmaya, hakkında yargılarda bulunulup, hüküm verilmeye muhtaç konu varki,