Beklemeyince, ummayınca, vazgeçince hafifliyor hayat,kocaman bir yük kalkıp gidiyor üzerinden. Kendi kendine kalınca kimseden beklentin olmayınca, oluruna bırakınca kolaylaşıyor her şey...
"Beklemeyince, ummayınca, vazgeçince hafifliyor hayat. Kocaman bir yük kalkıp gidiyor üzerinden. Hayatın dümeninin elinde olmadığını anladığında, vitesi boşa aldığında, rüzgara karşı durmadığında, bazı konularda kadere güvenip boşverebildiğinde güzelleşiyor. Kendini anlatmayı bıraktığında, insanları anlamaya çalışmadığında, buluttan nem kapmadığında, anlamsız savaşlardan kaçındığında sakinleşiyor. "Gidemem" dediğin yerlerden gittiğinde, "Geçemem" dediğin sulardan geçtiğinde, herkesin yürüdüğü yolları bırakıp kendine özel patikalardan yürüdüğünde farklılaşıyor. O kadar da önemli olmuyor o zaman yok yere üzüldüklerin. O beklediğin huzur geliveriyor birden. Otomatik pilota alıp hayatı, biraz arkana yaslanıyor, yavaşlıyorsun. Sen aslında kimdin bunu hatırlıyorsun. Ve işte böyle böyke iyileşiyorsun..."
Beklemeyince, ummayınca, vazgeçince hafifliyor hayat: Kocaman bir yük kalkıp gidiyor üzerinden… Kendi kendine kalınca, kimseden beklentin olmayınca, oluruna bırakınca kolaylaşıyor
Hayatın dümeninin elinde olmadığını anladığında, vitesi boşa aldığında, rüzgara karşı durmadığında, her şeyi kontrol edemeyeceğini kanıksadığında, bazı konularda kadere güvenip boşverebildiğinde güzelleşiyor…
Kendini anlatmayı bıraktığında; insanları anlamaya çalışmadığında, buluttan nem kapmadığında, anlamsız savaşlardan kaçındığında sakinleşiyor…
Fedakarlıktan vazgeçip kendine döndüğünde, önce kendini önemsediğinde, o kadehi kendine kaldırdığında anlamlaşıyor
“Gidemem” dediğin yerden gittiğinde, “Yapamam” dediğin sulardan geçtiğinde, kendine yolculuk ettiğinde, herkesin geçtiği o kalabalık yollardan geçmeyip sana özel patikalardan yürüdüğünde, farklılaşıyor…
O kadar da önemli olmuyor o zaman yok yere üzüldüklerin… O beklediğin huzur geliveriyor birden… “Otur” diyorsun kendine, “Konuşalım, neler geçti başımızdan… Kendini kendine itiraf ediyorsun, günah çıkarır gibi… Anlatmak iyi geliyor; ağlamak daha da iyi… Değil mi ki insanı en iyi kendisi anlıyor? Böylece kendi sırtını sıvazlamayı da öğreniyorsun… Otomatik pilota alıp hayatı, biraz arkana yaslanıyorsun; yavaşlıyorsun… Yavaş yavaş anlıyorsun; sen aslında kimdin, hatırlıyorsun… Başkalarını çok sevmeyi bırakıp, narsistleşmeden kendini sevmeyi de öğreniyorsun
Ve işte böyle böyle iyileşiyorsun,,,,
Beklemeyince, ummayınca, vazgeçince hafifliyor hayat.
Kocaman bir yük kalkıp gidiyor üzerinden.
Kendi kendine kalınca kimseden beklentin olmayınca oluruna bırakınca kolaylaşıyor...
Sabaha Not
Beklemeyince, ummayınca, vazgeçince hafifliyor hayat: Kocaman bir yük kalkıp gidiyor üzerinden... kendi kendine kalınca, kimseden beklentin olmayınca, oluruna bırakınca kolaylaşıyor... hayatın dümeninin elinde olmadığını anladığında, vitesi boşa aldığında,
rüzgara karşı durmadığında, her şeyi kontrol edemeyeceğini kanıksadığında, bazı konularda kadere güvenip boşverebildiğinde güzelleşiyor... kendini anlatmayı bıraktığında; insanları anlamaya çalışmadığın da, buluttan nem kapmadığında, anlamsız savaşlardan kaçındığında sakinleşiyor... fedakarlıktan vazgeçip kendine döndüğünde, önce kendini önemsediğinde, o kadehi kendine kaldırdığında anlamlaşıyor... "Gidemem" dediğin yerden gittiğinde, "Yapamam" dediğin sulardan geçtiğinde, kendine yolculuk ettiğinde, herkesin geçtiği o kalabalık yollardan geçmeyip sana özel patikalardan yürüdüğünde, farklılaşıyor... o kadar da önemli olmuyor o zaman yok yere üzüldüklerin... O beklediğin huzur geliveriyor birden... "Otur" diyorsun kendine, "Konuşalım, neler geçti başımızdan... Kendini kendine itiraf ediyorsun, günah çıkanr gibi... anlatmak iyi geliyor, ağlamak daha da iyi... Değil mi ki insanı en iyi kendisi anlıyor? Böylece kendi sırtını sıvazlamayı da öğreniyorsun... otomatik pilota alıp hayatı, biraz arkana yaslanıyorsun; yavaşlıyorsun... yavaş yavaş anlıyorsun; sen aslında kimdin, hatırlıyorsun... Başkalannı çok sevmeyi bırakıp, narsistleşmeden kendini sevmeyi de öğreniyorsun... ve işte böyle böyle iyileşiyorsun...
A. Karaçay
Beklemeyince, ummayınca
Vazgeçince hafifliyor hayat:
Kocaman bir yük kalkıp gidiyor üzerinden…
Kendi kendine kalınca
Kimseden beklentin olmayınca
Oluruna bırakınca kolaylaşıyor…
Hayatın dümeninin elinde olmadığını anladığında, Vitesi boşa aldığında, rüzgara karşı durmadığında, Her şeyi kontrol edemeyeceğini kanıksadığında, Bazı konularda kadere güvenip
Boşverebildiğinde güzelleşiyor…
Fedakarlıktan vazgeçip kendine döndüğünde
Önce kendini önemsediğinde anlamlaşıyor…
Yavaş yavaş anlıyorsun;
Sen aslında kimdin, hatırlıyorsun…
Başkalarını çok sevmeyi bırakıp
Narsistleşmeden kendini sevmeyi de öğreniyorsun…
Ve işte böyle böyle iyileşiyorsun…
RİCHARD A.MULLER
Beklemeyince, ummayınca, vazgeçince hafifliyor hayat
Beklemeyince, ummayınca, vazgeçince hafifliyor hayat: Kocaman bir yük kalkıp gidiyor üzerinden…
Kendi kendine kalınca, kimseden beklentin olmayınca, oluruna bırakınca kolaylaşıyor…
Hayatın dümeninin elinde olmadığını anladığında, vitesi boşa aldığında, rüzgara karşı durmadığında, her şeyi kontrol edemeyeceğini kanıksadığında, bazı konularda kadere güvenip boşverebildiğinde güzelleşiyor…
Kendini anlatmayı bıraktığında; insanları anlamaya çalışmadığında, buluttan nem kapmadığında, anlamsız savaşlardan kaçındığında sakinleşiyor…
Fedakarlıktan vazgeçip kendine döndüğünde, önce kendini önemsediğinde, o kadehi kendine kaldırdığında anlamlaşıyor…
“Gidemem” dediğin yerden gittiğinde, “Yapamam” dediğin sulardan geçtiğinde, kendine yolculuk ettiğinde, herkesin geçtiği o kalabalık yollardan geçmeyip sana özel patikalardan yürüdüğünde, farklılaşıyor…
O kadar da önemli olmuyor o zaman yok yere üzüldüklerin… O beklediğin huzur geliveriyor birden… “Otur” diyorsun kendine, “Konuşalım, neler geçti başımızdan…” Kendini kendine itiraf ediyorsun, günah çıkarır gibi… Anlatmak iyi geliyor; ağlamak daha da iyi…
Değil mi ki insanı en iyi kendisi anlıyor? Böylece kendi sırtını sıvazlamayı da öğreniyorsun… Otomatik pilota alıp hayatı, biraz arkana yaslanıyorsun; yavaşlıyorsun… Yavaş yavaş anlıyorsun; sen aslında kimdin, hatırlıyorsun…
Başkalarını çok sevmeyi bırakıp, narsistleşmeden kendini sevmeyi de öğreniyorsun…
Ve işte böyle böyle iyileşiyorsun…
Ayşin Aytekin
Beklemeyince, ummayınca, vazgeçince hafifliyor hayat: Kocaman bir yük kalkıp gidiyor üzerinden… Kendi kendine kalınca, kimseden beklentin olmayınca, oluruna bırakınca kolaylaşıyor…
Hayatın dümeninin elinde olmadığını anladığında, vitesi boşa aldığında, rüzgara karşı durmadığında, her şeyi kontrol edemeyeceğini kanıksadığında, bazı konularda kadere güvenip boşverebildiğinde güzelleşiyor…
Kendini anlatmayı bıraktığında; insanları anlamaya çalışmadığında, buluttan nem kapmadığında, anlamsız savaşlardan kaçındığında sakinleşiyor…
Fedakarlıktan vazgeçip kendine döndüğünde, önce kendini önemsediğinde, o kadehi kendine kaldırdığında anlamlaşıyor…
“Gidemem” dediğin yerden gittiğinde, “Yapamam” dediğin sulardan geçtiğinde, kendine yolculuk ettiğinde, herkesin geçtiği o kalabalık yollardan geçmeyip sana özel patikalardan yürüdüğünde, farklılaşıyor…
O kadar da önemli olmuyor o zaman yok yere üzüldüklerin… O beklediğin huzur geliveriyor birden… “Otur” diyorsun kendine, “Konuşalım, neler geçti başımızdan…” Kendini kendine itiraf ediyorsun, günah çıkarır gibi… Anlatmak iyi geliyor; ağlamak daha da iyi… Değil mi ki insanı en iyi kendisi anlıyor? Böylece kendi sırtını sıvazlamayı da öğreniyorsun… Otomatik pilota alıp hayatı, biraz arkana yaslanıyorsun; yavaşlıyorsun… Yavaş yavaş anlıyorsun; sen aslında kimdin, hatırlıyorsun… Başkalarını çok sevmeyi bırakıp, narsistleşmeden kendini sevmeyi de öğreniyorsun…
Ve işte böyle böyle iyileşiyorsun…
Ayşin Aytekin