Bazı kitaplar vardır, anlatması çok zordur. Okumak, o kitabı anlatmaktan çok daha kolaydır. Okurken bir şeyleri anladığını zannedersin; ama iş karşındakine anlatmaya gelince nereden başlayacağını bilemezsin. Bir yerini anlatmaya başlasan diğer yerler yarım kalacaktır, bir konudan bahsetsen diğer konunun hatrı kalacaktır. İşte bu kitap da tam
432 syf.
9/10 puan verdi
"..ÇÜRÜMEK DE YAŞAMAKTIR.."
BEN MOLLOY.
Yazmalıyım..
Kelimeleri arka arkaya sıralayıp içlerini kendimle doldurabilirim. Aslında doluluk ne, bunun da bir ölçüsü yok.
Anlayabildiklerim mi, anlatabildiklerim mi? Bu konuyu kapatalım.
Ya kalemin kağıt üzerindeki sesinde bulduklarım?
Bulmak kaybetmek kadar sıradan benim için. ( O kadar sıradan mı gerçekten?..) Bilmiyorum.
“Aynı otel odasını paylaşan kadın ve erkek karakter ve bir “dış ses” ile kurgulanan “Bekleyiş Unutuş” kitabını anlatmak ve açıklamak gibi bir iddiamız yok elbette.” Ne yalan söyleyeyim kitabın altında biraz ezildim. Onun için benim de öyle bir iddiam yok. Sadece aklımda parçalı şekilde kalan şeyleri yazabilirim gibi hissediyorum. Bekleyiş ve
Blanchot
Şu dünyadaki en komik şeylerden birisi,Blanchot'un herhangi bir kitabına inceleme yazmaktır heralde,tam olarak ne okuduğunun bilincinde olmayan okur neyin incelemesini yapacak, ki Blanchot incelenebilir bir kitap yazmış olabilir mi? Blanchot okunması zor bir yazar değil cümleler akar ama hiçbir şey anlamayız, okumadan duramayız ama
120 syf.
10/10 puan verdi
Yer, zaman ve mekan yok. Mekan var ama yok. Bilebildiğimiz tek şey mekan ama yok. Çünkü mekan bir bekleyiş, zamansızlık bir unutuş.
Müthiş bir felsefi altyapıya sahip, okuması zor, kurgu ama kurgudışı bir kurguyla oluşturulmuş, olay örgüsü sıfırlanmış enteresan derecede güzel bir kitap.
Normalde bu özellikleri sayılan kitap hakkında olumsuz konuşulur ama bu kitap bambaşka. Tam, beyni yanıklar için.
Bekleyiş ve unutuş üzerine bir anlatım, akış veya sorgulama yok. Üç boyutlu evrenin sınırlarının dışında, zamansızlık noktası ile varoluş arasındaki o tezat, çarpıklık, çelişki beklemek ve unutmak ile müthiş işlenmiş. Daha net anlatabilmek adına şöyle basitleştireyim, şimdi ve burada varsınız, öldüğünüz an artık yoksunuz. Ne hatırlayacak bir şey kalıyor geriye, ne unutttuğunu farketmek, ancak yaşarken unuttuğunuzda unuttuğunuzu hatırlamaktasınız. Bu hatırlama gerçek bir unutma mıdır? Unutmanın sınırı nedir? Bilinemez olan bilgiyi hatırlamak mümkün müdür? İşte burada elde kalan tek şey bekleyiş.
Ölen bir yakınınızın yasını tutar ve onu sürekli hatırlarsınız. Ancak bekleyiş bu hatırlamayı unutturur insana. O artık unuttuğunu hatırlayarak anmaya başlamaktadır yakınını. Bekleyişe devam eder edinememiş olduğunu hayata dair. Sonunda unutur.
Tabi bu basite indirgeyişi kitap özeti olarak düşünmeyin. Bekleyiş ve unutuş arasındaki dengeyi aktarmaya çalıştım. Yazar oldukça ters bir dil ile bunu yüksek tandanstan anlatıyor. Çok sevdim şahsen. Bu kitabı tekrardan okumak üzere kenara ayırıyorum. Satırlar arasında yazarla kavga etmek çok zevkliydi.
Keyifli okumalar.
Anlatıl(a)mazlığın Anlatısı: Bekleyiş Unutuş
İnceleme Öncesi Giriş Notu: Bu incelemeyi okumak yerine izlemeyi tercih ediyorum diyenler için: youtu.be/grlyeBU1KDQ
Enkaz altında kaldım. Öyle bir enkazın altında kaldım ki kitabı bitireli kaç saat oldu, hala yıkıntılarından kafamı çıkaramadım.
Ulysses, Finnegans Wake, 49 Numaralı Parçanın Nidası, Ses ve Öfke, Tristram Shandy, Locus