"Küvetin deliğinden döne döne giden bu zifiri şey, belki de hayatımdaki en karanlık dönemin bittiğini müjdeliyordu."
Sayfa 228Kitabı okudu
Bu işte bir yanlışlık olmalıydı, her şey bu kadar basit olamazdı. Tamam ateş düştüğü yeri yakardı ama hayat olduğu gibi devam etmemeliydi. Uzayın boşluğuna savrulup yok olmuyordu acılar. Nereye gidiyordu peki bunca acı, bunca yaşanmışlık neyi değiştiriyordu? Biz insansak bunlar kimdi? Bunlar insansa biz kimdik? Hepimiz insansak... Hayır, hepimiz birden insan olamazdık. İnsan türü dışında yeni bir tür oluşuyordu muhakkak. İnsan türünü küçümseyen, hor gören yeni bir canlı vardı artık. Kendini yarı tanrı gibi gören bir tür belki de. Konforlu küçük saraylarını ötekilerin üzerine inşa eden uyduruk, sahte tanrılar. Yarı tanrı olmakla ezilen olmak dışında bir seçenek yok muydu artık?
Duygularımızı dışavurmakta biraz cimriyiz belki, daha çok düşüncelerimizle yaşıyoruz ve bu bir ölçüde bozuyor bizi, değerlendiriyoruz ama hissetmiyoruz.
Sayfa 283Kitabı okuyor
Akıl hastalığı klinikleri, daha doğrusu tımarhaneler başka hastanelerden pek farklı değildir. Delilerin deli olmayanlara benzemesi korkunç bir şeydir. Delileri tetkik eden ister doktor, istee başka bir adam olsun, mutlak içinden adeta kendi aklından şüphe etmeye başlar. O kadar deliyle ilk temas - şayet buhran içinde değilse- insana onun da herkese benzediğine, belki her adamın içinde saklı bir delilik olduğuna hükmettirir.
Sayfa 38Kitabı okuyor
kıskançlık, zehir saçmasına vesile oluyordu. Şüphesiz, en budalaca alınganlık, en delice vesvese bu duygulardan ayrılmaz. Belki: "Böyle bir izzetinefis nereden geliyor," diye sorarsınız. "Bu kadar küçük, değersiz mi değersiz, sosyal durumlarına göre hadlerini bilmeleri gereken insanlarda nasıl olur da yer edebilir bu duygu?"
Konuşmayacağız. Yılların acılığını da anlatmayacağız.
Belki güleceğiz bazen ya da gözyaşlarının nedenini bulacağız
Ya da kaybolmuş bir şeyi ikimiz de arayacağız.
"Belki de edebiyatçılık,anlatmaktan çok,bir anlama uğraşına dayanıyordu."
Sayfa 119Kitabı okudu
Belki de insanlar kendi kendilerini düşünmek, hayaller kurmak için yeteri kadar yalnız kalamadıklarından anlayışsız oluyorlardı.
