#yorum
Yılmaz Özdil'in okuduğum 2'nci kitabı ve ben yine kalemine hayran kaldım. O kadar ayrıntılı ve anlaşılır yazıyor ki anlamamak, aklında kalmaması mümkün değil. Olayları, kişileri, geçmişi ve sonraki durumunu bile yazmış. Gerçekleri, bilinmeyenleri, hatta yanlış bilinenleri tüm çıplaklığı ile aktarıyor Özdil. Bu durum, benim hayran kalmam için en büyük sebep. Konu Mustafa Kemal olunca yoruma bile gerek yok aslında
Yorgundu.
Yemek getirdiler, yemedi.
Sigara çıkardı.
Kahve istedi.
"Biliyor musun İsmet" dedi...
"Bir rüya görmüş gibiyim."
Karabasanla başlayan,
üç yıl üç ay 22 gün süren,
mucizeyle biten bir rüya.
Çiçekler açıyordu İzmir'in dağlarında.
“Umutsuz olmayacağız.
Uçurumun kenarındayız.
Bizi canlı canlı mezara atmak istiyorlar.
Son bir cüret
belki kurtarabilir.
Anadolu’ya geçiyoruz!”
Seneca hariç- düşüncelerimi toparlamakta biraz zorlanıyorum açıkçası. Fakat böyle bir kitap ve böyle değerli bir çeviri bir incelemeyi hak ediyor bence, o yüzden bir not düşmeliyim buraya~
Öncelikle kitabın da adı olan "aptallık duvarı" ifadesini çok beğendim
