Kalbimin yolculuğu.
Ayna Seyidova (kişisel)
O sabah uyandığımda,kalbimdeki hislerin beni nereye götüreceğini bilmiyordum.Yataktan kalktım ve pencereden dışarıya baktım.Rüzgar saçlarımı okşarken,içimdeki heyecanı daha da hissettim.Yeni bir gün,yeni bir şehir,yeni bir başlangıç.. O sırada aklıma bir fikir geldi.Aniden kapı çalındı.Kapıyı açtığımda karşımda Halil
onu hatırlıyorum
henüz unutmuş değilim
Allahım yardım et de birazcık daha sürsün bu.
hikayenin bir yerinde onunla karşılaşacağıma inanıyorum çünkü.
ikimiz de çok farklı halde olacağız o zaman.
vücutlarımızda gezdireceğiz gözlerimizi
bir yerlerimizde illa bir değişiklik bulacağız
gözlerimizin aynı bakmadığını fark edeğiz.
ışıltıyı kaybetmiş
_Bazı insanlar kendi güneş sistemlerinde yaşarlar. Onları orada ziyaret etmek gerekir.
_En derin denizlerde boğula boğula becerirsin tek bir nefesle yaşamayı. En yüksek uçurumlardan düşerken öğrenirsin uçmayı. En derin yaralarla başlar en derin gülücükler.
_Sevdiğiniz insanları düşünüyorsunuz, ama daha derine inin, sonunda sevdiğinizin onlar
_İnsanIar, kuşIar gibi uçmayı, baIıkIar gibi yüzmeyi öğrenmişIer ama insan gibi yaşamayı öğrenememişIer.
_Görmek isteyenler için ışık, istemeyenler için karanlık vardır.
_Hiçbir şeyi kendisi kadar sevmeyen insan, sevdiği varlıkla, kendi kendisiyle baş başa kalmaktan çok hiçbir şeyden korkmaz. Her şeyi kendi için arar ama en çok kendinden kaçar.
„Sana da güven ve sevgim, gerçekten, matematiğin değil, şiirin diliyle SONSUZ... Ama. Bir “ama” var, psikolojik yapının zorunluluğu olan “etkilenme”den endişe edeyim mi? Uzun sözün kısası, ne kadar seversen sev, hangi mecburiyetle gidersen git, sevdiğin ya da gittiğin kimseyi laf dönüp dolaşıp Ahmet Arif hikâyesine dökülünce, susturacak mısın? Bunu rica ediyorum. Çok ağır bir külfet mi acaba? Özlemin ağzına kilit vurmak da zor, susturamasan bile, dalga geçebilir, ciddiye almayabilirsin. Bunu yap bari.
Bak, ben bir hal çaresi buldum. Uygun buluyorsan sen de böyle yap. Ben, senin hakkında senden gayri hiç kimsenin (ama hiç kimse!) dediklerine inanmayacağım, kulak asmayacağım. Farkındaysan şimdiye kadar da, belki hissî olarak, böyle davrandım. Hiç kimsenin, seni küçültücü hareket ya da sözlerine müsaade etmeyeceğim!
Bırakalım artık bu timsah sofrası, katil dırıltıları. Senin deyiminle “Bunlar bitti artık ve bulduk birbirimizi.” Sahi, nasıl oldu bu yahu? Ah, çok zalimlik ettin, çok... Demek, seni o kadar üzmüş, kırmışım ki buna mecbur oldun..“
Sayfa 30Kitabı okudu
