Akış
Ara
Mesajlar
Bildirimler
Kaydedilenler
Ne Okusam?
Profil
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.17
Malûmdur ki: A'lâ bir şey bozulsa, edna bir şeyin bozulmasından daha ziyade bozuk olur. Meselâ: Nasılki süt ve yoğurt bozulsalar, yine yenilebilir. Yağ bozulsa yenilmez, bazan zehir gibi olur. Öyle de: Mahlukatın en mükerremi, belki en a'lâsı olan insan eğer bozulsa, bozuk hayvandan daha ziyade bozuk olur.
Hayatta Kalmanın Anahtarı: Zaman Yönetimi
Zaman yönetimi çoğu insan için doğal olarak gelişmez, çünkü bu aslında zaman yönetimi değildir. Zaman manipüle edilemez veya yönetilemez; o sadece öylesine akıp gidiyor gibi görünür. Zaman yönetimi, kazanılması gereken bir beceridir, zaman geçerken kendi kendinizi yönetmektir. Uygulama ve çaba gerektirir, ancak ödülleri muazzam olabilir -
Sayfa 174 - Palme yayıneviKitabı okuyor
seansta mıyız
İnsan, neden bilmem, gözyaşları konusunda pek bir şey düşünemez. Bu yaşlar belki de içimizdeki çok derin bir yerden gelir. Varlığını bilmediğimiz, kimsenin bilmediği bir yer. Böyle bir yer gerçekten var mıdır?
Sayfa 24 - ykyKitabı okuyor
"Olmam gereken yerden çok uzaktayım, belki de yoruldum, bilmiyorum öyle karışık öyle yabancıyım ki , bu aralar kendime bile gelemiyorum."
''İnsan mutsuzluğunu birileriyle paylaşarak dayanabilir bu dünyada belki de...''
memede olan olmuştu. gözüne uyku girmiyordu. düşüncelere kaptırmıştı kendini. düşünceler kafasına akın ediyordu. düşünüyordu artık. dünya kafasında büyümüştü. dünyanın genişliğini düşünüyordu. değirmenoluk köyü bir nokta gibi kalmıştı gözünde. o kocaman abdi ağa, karınca gibi kalmıştı gözünde. belki de ilk olarak doğru dürüst düşünüyordu. aşk ile şevk ile düşünüyordu. kim duyuyordu artık. kendi gözünde kendisi büyümüştü. kendini de insan saymaya başladı. yatakta bir taraftan bir tarafa dönerken söylendi. "abdi ağa da insan, biz de..."
Daha yaşanılır olması için
Nesli tükenmesi gerekirdi devlerin;
Bir meteor yağmuru, bir kıyamet,
Dünyada var olalı beri insan
Hiçbir tercih, doğruya etmedi isabet.
Cüssesinden küçük egosu,
Hatası değildi dinozorların;
Belki de bedduasıydı insana
Yoksa haddini niçin aşsın?
Daha yaşanılır olması için,
Nesli tükenmesi gerekir Adem'in;
Bir meteor yağmuru, bir kıyamet,
Dünya var olalı beri görmedi böyle şiddet.
Daha yaşanılır olması için,
Diyor ki her din; kıyamet kopacak.
Tanrı hatasından döndüğü gün,
İşte bu olacak.
İsmail Özmen
Sevmek iyidir, çünkü zordur sevgi. İnsan olarak bir başkasını sevmemiz, belki de yükümlü kılındığımız en çetin, en ağır bir görev, en büyük sınanma ve sınav, bütün ötekilerin yalnızca hazırlık oluşturduğu bir çalışmadır.
Sayfa 9Kitabı okuyor
Neydi hayat şu kâinatın yaşadığının önünde...
Bir an, belki de bir an içindeki bir an kadar kısa.
Neden uzun gelir insan oğluna hayat?
Neden an dediğimiz o zaman diliminde yaşamaz ki kendini?
Geçmişten bu güne bakarsan hep görürsün hayaller ve hedefler koyarak mutsuz yaşayan nice insanı.
Nice gözleri açık gidenler var bu hayattan ve sormak lazım onlara gerçekten varsa diğer Dünya'da, "Sen ne anladın onca bekleme içinde kendi hayatından?". Eminim ki verecekleri tek cevap sadece " Hiç" olacaktır. İnsan yaşamalı bu hayatı ruhumdaki ruhum. İnsan hissettiği için insan ise eğer, yaşamalı en derinine kadar bu an'ı, bu hayatı.
Hiç ölmeyecekmiş gibi sevebiliyor ise, hiç ölmeyecek kadar uzun hedefler ve hayaller kurabiliyor ise, o zaman da her an ölecekmiş gibi yaşamalı içinde ne varsa. Bu günün sabahını düşün!
Düşün sen gözlerini açabilmiş iken ne kadar çok açamayanların da olduğunu. Bunların çoğu yaşlı ve çoğu da çocuk. Yaşa ruhum. Yaşa kendini, sevgini, aşkını, hayatını, kendini yaşa. Almak istediğin ne varsa gelmesini beklemeden yaşa. Onu tut bırakma ve al. Ne diyor Ali Şeriati; Bir yerde yangın varken biri seni ibadet etmeye çağırıyorsa, bil ki bu bir hainin davetidir.
Dışarda yangın var ruhum. Ve ben seni asla içine kapanmaya davet etmem. Gel savaşalım diyorum. Bu güne kadar bizden alınan ne varsa onu gerekirse koparıp alalım. Başaralım, kazanalım. An dediğimiz şeyin hakkını verelim. Hakkını verelim bu savaşın, kendimizle savaşın...
Yalnız Bir Yolcu
Gecelerden bir gece dolandı boynuma yalan sarmaşıkların. O geceden sonra nefes alamaz oldum bir daha. Uyku uyuyamaz, okuyamaz, yazamaz oldum. Sanki beni hayata bağlayan yegane şey sendin ve gidişinle insan olmak ne demek unuttum. Şimdi herhangi bir şehirde, herhangi bir evin en sıcak mabedinde haz dolu dakikalarla dokunurken başka bir tene sen, oturduğum soğuk zeminde son nefeslerimi sayıyorum ben. Birazdan kapı açılacak, olağanca güçleriyle hayata döndürecekler beni. Sarsacaklar, saracaklar belki de. Lakin ne önemi var? Gidişinle ölüden beter hale gelmedim mi zaten? Yaşayan ölü olmanın kime ne faydası var?
(Yazı şahsıma aittir)