Umut gerçek...
"Her insan kendi yaşamının yorgunu. Her acı, ciddiye alınacak kadar büyük ve beterlerini göz önünde bulundurup şükrettirecek kadar küçük...
Ama gerçek...
Hepsi gerçek...
İnsan yaşamında filizlenen her kaygı, her korku, her umut, her sevinç, her üzüntü gerçek;
En umutsuz belki bile gerçek.
Umut hep gerçek"
Ayaklarına takıldı gözü, 46 numara ayaklarına. Bu boya 46 numara... 40 olsaydı; üçer santimetreden altı santimetre, boyuna eklenebilseydi... Neyse. Böyle hesaplardan iğrenir gibi yaptı, gülümsedi. "Akıl ideale varamayınca hicve varıyor," diye geçirdi aklından. Böyle bir sözü bu kadar yersiz de olsa kullanabilmekten büyük bir sevinç duyduysa da bu, az sonra pişmanlığa dōnüştü. "Keşke belli etmeseydim, altını çizecekleri bir cümleyi mahvettim. Belki odasına assam bile olurdu. Böylece haklı çıkardım. 'Akıl hiçbir yere varmayınca, duvara yazı olur."
Sayfa 8Kitabı okudu
Gözünde, hiç büyümeyecek olan kızı. 32 yaşındaki Ceyda, belli ki on yıllarca elinden tutulup doktora götürülecek bir kızdı. Münire Hanımın kızıydı.
Bizi insanlıktan ve medeniyetten uzaklaştıran her şeye yazıklar olsun!