Ruhuna bin minnet Zarif adam
Herkese iyi geceler ben bu yazıya başladığımda gün daha ağarmadı, gökyüzü hala karanlık ama bu yazının günün ışıklarıyla bitme ihtimaline karşın, herkese günaydın...
Bugün pek sevgili yüreğimin zarif acısının ölüm yıldönümü...kanser bir hastane köşesinde onu meleklere teslim edeli ve o "kırlarda çiçekler bensiz
Hani her "belki"nin içinde bir umut vardır ya
"Belki olur,belki gelir,belki sever,belki belki belki..."demekten de yorulur insan bir gün.
Hala umudunuz varsa beklemeye devam edersiniz ancak aynı zamanda bazı şeylerin "netlik"kazanmasını ister bu sefer kalbiniz ama haykıramaz bunu çünkü korkar "ya her şey yerle bir olursa" diye korkar, uzun süredir var olan umutlarının yıkılmasından korkar...
Geçiyor acısada öldürür derecede can yaksada geçiyor ya da alışıyorsun..
Geçen ay bu saatlerde tam 429 gün sevdiğim erkekle olamayacağımızı konuşuyorduk ilk ve son kez o gece hiç sabah olmayacak gibiydi. Gece kaç saat değilde kaç asırdı benim için o kadar uzun o kadar acı şimdi tam bir ay oldu sevgim ise 460 gün olmuş. Bırakmış değilim sevmiyor ya da vazgeçmiş hiç değilim bana canını ver dese gözümü kırpmadan veririm sadece zorlamanın artık bir işe yaramadığını anladım sevmeyene zorla sevdiremezsin kendini ama sevilmiyorum diyede vazgeçecek kadar basit sevgiye sahip değilim belki bir gün sever belki bir gün gelir beni bulsun benden şüphe duymasın o kendi yuvasını kurana kadar ben umudumu kaybetmeyeceğim hayatımı yaşayıp umutlarımı taze tutacağım çok zorlayacak ama elbet sonu olur ve biliyormusunuz sırf o acıda, yarada o var diye onlar bile güzel...