Denge
Hayatımızda yaşadığımız bazı olumsuzlukların bize bıraktığı izler. hayatımızın geri kalanını negatif etkileyebiliyor.
Düşüncelerimizde veyahut ilişkilerimizde Kendimize kullandığımız olumsuzluk barındıran gururumuzu kıran kimi zaman kendi öz saygımızı düşürebilecek genel yaşam kalitemizide olumsuz etkileyebilecek cümleler kurabiliyoruz ve bu cümlelerin hayatımız da çok büyük bir rol oynadığını düşünüyorum.
Bu iş hayatımızda olsun, yaşam boyu sürecek bir ilişki yaşadığımız insan olsun; hayatımızda gelecekle ilgili planlamalar yaparken karşımıza çıkabilecek engelleri aşabilmek için karakterimizdeki sivri noktaları törpülememiz gerektiğine inanıyorum. Belkide kendimizi tanımamız için yeteri kadar tecrübe edinemedik. Hayat ciddiye alınacak kadar ne uzun nede boşa harcıyacak kadar kısa olduğunu kendimize hatırlatmamız önemlidir.
(Konu ile alakalı eklemek istediğiniz bir yer varsa çok sevinirim)
Bırak vehmimde gölgeni, Gelme, artık neye yarar? (NFK)
Bu hayatta değismeyen bir gerçek var.
"bir gün herkes kaybettigi seylerin değerini mutlaka
anlayacak.
O hani bazilari oluyor ya hayatimizda, hani üzerine cok
düştüklerimiz..
Hani şu "'yemek yedin mi üşürsün kalin giyin sakın
saçlarin islakken dişari çikma.diye sıkı sıkıya
tembihlediklerimiz, belkide farketmeden annelik yaptiklarimiz ;)
Sevmenin dozunu kaçırıp fazla cömertçe verdiklerimiz...
Biz anladık aslında bize kendi değerimizi göstermek için onu bizden uzaklastirdigini Allahın. "Ölçülü sev israf ettirme sevgini..
Ne isyan et ne kahır arkasından..
Zaten böylesi seven birini kaybetmek onlara verilebilecek en
büyük ceza...
Bir gün onlar da anlayacaklar ama bıraktıkları yerde bulamayacaklar..
başkalarının hayatlarını izlediğimiz yeter.... sıra kendi hayatımızda
Gözlerimiz en büyük düşmanımızdı belkide. Başkalarına baktıkça kendimizde olmayan şeyleri görüyorduk. Oysa bazen tek ihtiyacımız olan şey sadece ve sadece kendimizi görmekti. Tek ihtiyacımız sadece ve sadece kendi hayatımızı izlemekti. Zaten başkalarını izlememizin sebebi de buydu.... Kendi hayatımızı sevmediğimiz zaman başkalarına yöneliyordu gözlerimiz
Sayfa 164
