Ben ne diyebilirim ki.Aylar sonra,ben bu siteye döndüren ismin kitaplarından birine yolculuğumda teşekkür etme fırsatı yakaladığım için yazıyorum bunları.Ev,Bavula Sığmayan,Unutma Beni Apartmanı,Unutma Dersleri,Misafir,Saklı Bahçeler Haritası.Yaşam benim için bu kitaplara sığdı sanki.Hepsi inanılmaz,inanılmaz ve inanılmaz kitaplar ama Ev beni çok etkiledi ve buraya yazmaya karar verdim.Kutsal bir hac yolculuğunda benliklerine,duygularına,geçmişlerine tutunduğumuz iki insanın önderliğinde gerçekleşiyor bu yolculuk.Çok değerli çünkü gerçek notlardan da satırlara sızmış.Çok bunaldığım,kendimi kaybettiğim,buhranda olduğum bir dönemde Ev iyileştirdi beni.Nasıl yaptığını sormayın çünkü ben de bilmiyorum.Bir kitabın gücü böyle de bir şey işte.İyi oluş hallerime satırlar bulmaya çalışırken şimdilerde tekrar okuyorum biraz da o satırlardan kopya çekmek için hayatıma.Bütün kitaplarının başrolünde kadınlar var ve ben hepsini çok sevdim,onların gerçek olanı kabul etmeyi kendilerine inandırmasıyla başlıyor her şey ve ben de inanıyorum kendime o zaman.Artık gündüz düşleri değil,arsız gerçeklik var şuanda diyorum ve hayata devam ediyorum.Teşekkür ederim Nermin Yıldırım.Biraz da öze dönerek attığın ve attırdığın kahkahaya da,salya sümük ağladığın ve ağlattığın zamana da razıyım ben.Benim için hikaye arsızısın artık.Sen yeni bir şeyler yazana dek Ev içinde kaybolmaya devam edeceğim izin verirsen.Vermezsen de sorun değil.Çünkü kitaplarında anlattığın gibi aslında güç bende.Yani hepimizde.Yani bütün kadınlarda.Teşekkür ederim.
