Kehribar Geçidi - Nazan BEKİROĞLU (Ruhum hayattan tiksindi!)
Kitap bitti, ben tükendim.
Laf olsun diye değil, öyle ki damarlarımdan kanın çekildiğini hissettim, azar azar, acıta acıta... Her cümlede öyle bir sızı... Okurken sizle de paylaştım birçoğunu. Tükenirken sizi de tükettim.
Kehribar Geçidi...
Yedi Uyurlar'ı hiç duymuş muydunuz?
Okuyacağım kitapları genelde önceden araştırır, ona göre okurum,
Varoluş Bir Yitik Cennetin Ortaya Çıkarılış Davasıdır!!!
Hepimiz " Bu dünyaya niçin geldik, niçin varız?" sorularını kendimize, başkalarına çok sormuşuzdur. Yaşamın sebebini öğrenmek bize daha birçok sorunun cevabını verecek ve belkide hayatı daha anlamlı kılacaktır.
Yitik Cennet kitabında üstad Karakoç bize varoluş sebebinin yitik cennetlerimizi bulmak olduğunu anlatır.
Kimine göre bu
Bu dünyadaki hiç bir toplumda kadının çocuğun adı yok, öyle bir kitap okuyorsunuz ki her sayfası utanç dolu, okurken insanın tüyleri diken diken oluyor. Tacize tecavüze uğrayan çocuklar, sadece baş roller değişiyor. Baba, abi, dayı, amca, hatta dede ama hepsi insanlığını yitirmiş varlıklar. Ben utandım çok utandım insanlığımdan ve Cahit Zarifoğlunun şu sözü geldi aklıma; Ben bu çağdan nefret ettim, etimle kemiğimle nefret ettim!!!
Ben bu çağdan nefret ettim!
Kitapta beni en çok etkileyen ilk şey Boxer isimli at oldu. Kendini önemsemeyen, kendisini yönetenleri sorgulamadan onlara koşulsuz itaat eden, çok çalışan, daha çok çalışan bir at. Onun sonunu okurken aklıma, geçenlerde gördüğüm şu söz geldi: "İyiliğin sonunda nankörlük görme devrindeyiz, olsun. Kötülük yapacak kadar vicdansızlaşmadım ama iyilik yapacak kadar saf değilim artık." Ne acı değil mi? Karşılık bekleyerek veya beklemeyerek iyilik yapmak fakat sonunda en kötüsünü görmek... Çağımızın en acı senaryolarından biridir bu. Dahası sırf böyleleri yüzünden iyilik yapmaktan çekinir oldu insanlar. Yolda gördüğü birine yardım etmez, ya başıma bela açılırsa diye. Bir kavga görür fakat şahitlik etmeye gitmez, ya diğer taraf peşime takılırsa diye. Ya en basiti bir çocuğa gülümsemeye, onu sevmeye korkar olduk çocuk tacizcisi ilan edilmeyelim diye.
Bir kez daha anladım ki her şey eskiden daha güzeldi. Cahit Zarifoğlu'nun dediği gibi: "Ben bu çağdan nefret ettim. Etimle, kemiğimle nefret ettim."
×××
Hayvanlar bile güzel bir düzen kurup yönetim yapabiliyorken, biz insanlar bir türlü birbirimizle anlaşıp yönetemedik dünyamızı. Kitabın ilk sayfalarında böyle düşünmüştüm ve hayran kalmıştım hayvanların yönetim stiline. Fakat ilerledikçe, hayvanların da insanlara benzediğini gördükçe aklımdan geçen tek şey şu oldu: "Kaçınılmaz son!"
Tek dileğim; bir sabah, gerçekten adil ve daha yaşanabilir bir dünyaya uyanmış olmaktır. Sevgiyle kalın...
Bahaeddin Özkişi'nin Sokakta adlı romanı ilk baskısı 1975 yılında yapılmış olmasına rağmen sonraki 20-30 yıllık döneme ayna tutuyor, toplumun değişen değer yargılarının, değişim sürecinde meydana gelen kültürel yozlaşmanın fotoğrafını çekiyor adeta. 90'ların sonuyla şiddetini arttırıp 2000'lerin başıyla zirve yapan değişim rüzgarının kurbanı olan
Gene kuşlarla uyusun çocuklar...
Kitabın sadece ilk otuz sayfasını okuyabildim . Gerisini ne kalbim kaldırabildi ne de midem !
Sadece şunları söylemek istiyorum; çok kötü bir çağdayız, insanlarımızda en azından bazı şeylerin bilinci olmalı . Gerçekten üzerimize çok şey düşüyor.
Ben çocukların,ağladığı, öldürüldüğü , iğrenç ellerin dokunduğu kurbanlar olsun istemiyorum
— Ben bu çağdan nefret ettim, etimle kemiğimle nefret ettim..
