Tek bir soru. Sadece bir tane. Kayra sordu:
“Nasılsın?”
Bacaklarını iki kişilik salıncağa uzatıp sağ kolunu sırtını dayadığı demire yaslayıp sol kolunu da salıncağın kenarına koydu. Birkaç saniye çevreyi seyretti. Ve başladı konuşmaya.
“Seni Kinyas en son Fransa’da görmüştüm. Paris’te. Ama Kayra, seni en son ne zaman gördüğümü
Sayfa 221Kitabı okudu
Alp.
Seni Kinyas en son Fransa'da görmüştüm. Paris'te. ama Kayra, seni en son ne zaman gördüğümü hatırlamıyorum. Neyse, önemli değil. Çok zaman geçti sonuçta görüşmeyeli. Paris'ten ayrılmamı biliyorsunuz herhalde. Zaten çok fazla anlatılacak bir tarafı da yok. Neden bana verdiklerini hala anlayamadığım o bursla, şu an ismini yanlışlık yapmamak için
Sayfa 219 - Doğan Kitap, 52. baskı, 2016Kitabı okudu
“İnsan bu bedeli paradan başka şeylerle de ödemek zorunda kalıyor.”
“Örneğin nasıl şeyler, Basil?”
“Ne bileyim ben, pişmanlık, vicdan azabı, sonra... Aşağılanmanın bilinci.”
Lord Henry omuzlarını silkti. “İki gözüm, Ortaçağ sanatı pek hoştur, gelgelelim Ortaçağ duygularının modası çoktan geçti. Romanlarda kullanabiliriz bu duyguları. Ama zaten romanlarda kullandığımız şeyler gerçek yaşamda kullanmadığımız şeyler değil midir? İnan bana, hiçbir uygar kişi sürdüğü keyiften ötürü pişmanlık çekmez, hiçbir ilkel kişi de keyfin ne olduğunu bilmez.”
''Seni kinyas en son fransa'da görmüştüm. Paris'te. Ama kayra, seni en son ne zaman gördüğümü hatırlamıyorum. Neyse, önemli değil. Çok zaman geçti sonuçta görüşmeyeli. Paris'ten ayrılmamı biliyorsunuz herhalde. Zaten çok fazla anlatılacak bir tarafı da yok. Neden bana verdiklerini hala anlayamadığım o bursla, şu an ismini yanlışlık yapmamak için
-"Mutlu olduğumuz
zamanlarda hep iyi bir insan oluruz da iyi insan olduğumuz zamanlarda ille de mutlu
olmayabiliriz.”
-“İyi insan tanımıyla neyi
kastediyorsun, Harry?”
-“İyi insan olmak demek insanın kendi kendisiyle uyum içinde olması demektir. Uyumsuzluk da insanın başkalarıyla uyum içinde olmaya zorlanması demektir. Kişinin
kendi yaşamı: Önemli olan budur. Komşularımızın yaşamlarına gelince; insan tutucu ya da
püriten olmak isterse bunlara ilişkin ahlaksal görüşlerini ilan edebilir, ama aslında bunlar
bizi hiç ilgilendirmez. Zaten bireyselliğin güttüğü amaç daha yücedir. Çağdaş ahlak çağın
ölçüsünü benimsemekten ibarettir. Bence herhangi bir kültürlü kişinin yaşadığı çağın
ölçüsünü benimsemesi en kabasından bir ahlaksızlıktır.”
-Ressam, “Ama Harry, insan salt kendisi için yaşarsa karşılığında mutlaka müthiş bir
bedel ödemez mi?”
-“Evet, bugünlerde her şeyimizi aşırı pahalıya satın alıyorum. Bana kalırsa yoksulların
gerçek trajedisi şu ki keseleri ancak karınlarını doyurmaya yetiyor. Güzel günahlar da, güzel
nesneler gibi, zenginlerin harcıdır.”
-“İnsan bu bedeli paradan başka şeylerle de ödemek zorunda kalıyor.”
-“Örneğin nasıl şeyler, Basil?”
-“Ne bileyim ben, pişmanlık, vicdan azabı, sonra... Aşağılanmanın bilinci.”
-“İki gözüm, Ortaçağ sanatı pek hoştur, gelgelelim Ortaçağ
duygularının modası çoktan geçti. Romanlarda kullanabiliriz bu duyguları. Ama zaten
romanlarda kullandığımız şeyler gerçek yaşamda kullanmadığımız şeyler değil midir? İnan
bana, hiçbir uygar kişi sürdüğü keyiften ötürü pişmanlık çekmez, hiçbir ilkel kişi de keyfin
ne olduğunu bilmez."
Olsun
Kudüs’ün haritası arş-ı alâ katında. Dünya sınırları olmaz olsun. Olacaksa bile razıyım pasaportuma vurulacak damgaya. Bedeli neyse öderim. Yeter ki olsun. Eğer ezel gününden bir esinti beni bulacaksa feda edilecek her şey o ân-ı seyyaleye feda olsun.
Bu kadar “Olsun!” nidasından sonra arş ihtizaz etmez mi? “Âşıkların âhı, zahidlerin duası olmasa felekler dönmez” derler. Ben âhımdan geçtim çoktan. Âh bir görsem Kudüs’ü, duam olsun. “Ol” deyince oluverir. Olsun.
Hz. İsa’nın yolunu, durunu durağını; Allah'ın selâmı onun üzerine olsun, Hz Muhammed’in makam-ı miracını, Hz. Süleyman’ın duvarını, Hz. Davud’un saltanatını göreyim. Öyle bir seyahat nasip et ki bana ya Rab, güzergâhım sadece mekânda değil zaman içre de olsun.
Sayfa 208Kitabı okudu
