Huzursuzum ruhum. Huzuru bulamıyorum artık.
Nerede görülmüş bir insanın her şeye sahip olup da huzuru bulamadığı?
Neden böyle geçiyor günlerim?
Ne aşk'lar doldurur içimi ne de nefes almalar.
Bu kadar mı kapattın kendini ruhum dışarıdaki dünyaya?
Bu kadar mı nefret ettin herşeyden herkesten?
Yıllarca beklediğin bile geldi almadın içine
Ben şimdi nerede idim. Nereye gidiyorum. Şarkıda "Yandı yürek, nar bulamadım” diyordu. Ne kadar doğrudur. Aylardan beri idi ki, yüreğim yanıyordu. Hem öyle yanıyordu ki, bütün vücudum uzun zamanlardan beri bu ateşin tesir-i hummasıyla eriyordu. Şimdi bilemiyorum. Bütün bu humma, ıstırap ateşleri cehennemleri içinde mahrum edilmiş ve muzdarip nasıl yaşıyorum. Benim zayıf ve güçsüz vücudum, o ince ve kırılgan gönlüm bu ayrılığa ve ayrılık acılarına nasıl dayanıyordu?
"Bir şeyi saklamak istiyorsan, onu ortada bırak" der eskiler. Yazdıklarımı okumasın diye, şiirlerimi onun hiçbir zaman okumadığı şiir kitaplarının sayfalarına yazdım ben şairlerden özür dileyip. Bir köşeye kıvrılır benim dizelerim, az kayın öteye diye rica minnet.
Kime yazıyorsun bunları dediğinde, hiçbir cümlede kendine rastlamadığında,
İçinde bir tutam delilik olmayan hayat, eksik bir hayattır.
Bir trene binmek, rastgele defolup gitmek istiyorum, der 
Attila İlhan Sisler Bulvarı'nda. Hepimizde var o biraz yola çıkma isteği, kimimiz olduğumuz yerden kaçmak istiyor, kimimiz anlamını kaybettiği hayatı yeniden bulmak. Sahi, sizinki neden?
Hayatın anlamı nedir?
Yaşıyor mu yoksa sadece nefes mi alıyoruz?
Sanki hep bir şeyler eksik gibi ama
Öhöm öhöm... (hep bir topluluğa konuşma yapmak ve bu şekilde başlamak istemişimdir.) Biraz erken bir konuşma yapacağım çünküüü şu an aklıma geldi ve daha fazla düşünürsem korkup yazamayacağıma eminim. Ben Ebrar Bektaş, takipçilerimin çoğu biliyodur zafen. Günlerden 25 Ocak Perşembe 2024, saat 21 sularında bu konuşmayı sizlere yapsamda
