Daktiloya Çekilmiş Şiirler - N. MARMARA /Dirimimsin benim, doğarken öldüğüm!
Şiirin Tam Zamanıdır
23 Mayıs gecesinin mutluluğunda
Silinsin bütün anılarım
Ki sen tek kalasın belleğimde
Lekesiz bir aklıkta
O gecenin sabahında öyle değil
Ya ölmeliyim ya öldürmeli
Kalemle yazılamaz
Ancak kanla yazılır
Sayfa 26Kitabı okudu
Ah be Selim
"Düşünmek bile beni yoruyor. Galiba ölmeliyim ben.Öleceğimi anladığım için mi korkuyorum?Belki de sadece korkularım ayakta tutuyor beni. Geceleri beni uyandıran, her anımı büyük bir gerginlik için de yaşatan şey, 'o', belki de ölüme karşı uyarıyor beni. Beni korkutarak bir bakıma yaşamaya zorluyor. Neden yaşamalıyım? sorusunu sormamı engellemek istiyor. Bu nedenle Kafka'yı okutmuyor bana.Günseli'ye aşkımı,hayatın anlamını düşünmemi önleyerek beni ayakta tutmak istiyor.Beni bir cehennemde yaşatmak pahasına düşüncelerimden uzaklaştırmaya çalışıyor.Küçümsüyor elbette beni. Sen Kafka'yı okuyarak dayanamazsın bu hayata, diyor. Kafanın böyle bir gücü yok.Meselelerin derinine inince beklediğini bulamazsan yıkılırsın. Bu nedenle sevmiyorum 'onu'. Ölüm pahasına da olsa güçsüzlügü kabul etmek ağırıma gidiyor. Zarar yok, diyorum. Uğrunda ölmek bile güzel.İçinden gülüyor bana.Atıyorsun, diyor, bu korku, bu hayata sarılma, bu ilaçlar, gargaralar neden?Neden perdeleri kapıyorsun? Neden ölesiye tartışmalara giriyorsun? Neden Günseli'ye iyi olduğunu yazıyorsun?Onun insafsızlığına dayanamıyorum.Sen gene bana bırak kendini, diyor. Ben, seni yalancıktan öldürürüm: sonra gene yaşarsın. Atlatırız ölümü, gerçek ölümü. Pis pis gülüyor.Önümde uzun bir gece var. Bu meseleyi kapatmalıyım"
Sayfa 608Kitabı okudu
Aşk için intihar edilmez de ne için edilir. Aptallık bu evet, ama aşk değil midir bir insanı aptal kılan? Ben de sanırdım ki, böyle şeyler hep gençken olur. Sadece olgunlaşmamış bir insan bu kadar yoğun duygular yaşar, hayatından birisi çıkınca öleceğim duygusuna kapılır. Sanıyordum ki insan çok gençken, mutluluktan ölmek duygusuyla birlikte, “O gidince, ölmeliyim, onsuz yaşayamam” diye düşünebilir. Böyle değilmiş. Olgunlaşmış, kocaman, aklı başında bir insanken bile, o gidince ölmeyi isteyebilirmişsin. Hatta ölebilirmişsin de.
Juliet
“Gidiyor musun ? sabah yakın değil daha. kulağının ürkek boşluğuna işleyen bülbüldür, tarlakuşu değil. şu nar ağacında öter her gece. inan bana sevgilim, bülbüldü öten.”
Romeo
“Sabahın habercisi tarlakuşuydu öten, bülbül değil. bak sevgilim, doğu bulutlarına dantel işleyen şu hain ışınlara bak. gecenin kandilleri sönmüş, neşeli gün parmak uçlarına basarak duruyor dumanlı dağ başlarında: ya gidip yaşamalı, ya kalıp ölmeliyim.”
Juliet
“O gördüğün ışık günışığı değil, biliyorum; bu gece sen mantua'ya giderken meşale tutup yolunu aydınlatsın diye güneşin saldığı bir göktaşı o gördüğün. onun için kal daha; hemen gitmen gerekmez.”
Romeo
“Varsın yakalasınlar, varsın öldürsünler beni, umurumda değil, sen öyle istedikten sonra. şu ağartı sabahın gözü değil derim,
ayın alnından düşen soluk bir yansıma ancak; başımızın üstündeki gökkubbeyi çınlatan ezgiler de tarlakuşunun değildi.
gitmekten çok, kalmak istiyorum ben. gel, ölüm, buyur! juliet öyle istiyor.
nasıl canım? hadi konuşalım. sabah olmadı daha.”
Juliet
“Oldu. oldu, kaç artık, git, uzaklaş! tarlakuşudur bu, böyle bozuk öten, uyumsuz, tiz sesler çıkaran. tarlakuşu güzel taksim yapar der bazıları. bu öyle değil, çünkü ayırıyor bizi. yine derler ki, tarlakuşu çirkin kurbağayla göz değiştirirmiş; ah, ses degiştirseler keşke, değil mi ki kucaklaşmamıza son veriyor, sabah şarkısıyla burdan uzaklaştırıyor seni! ah, git artık; ortalık gittikçe ağarıyor.”
Romeo
“Ortalık ağardıkça bahtımız kararıyor!”
Düşünmek bile beni yoruyor. Galiba ölmeliyim ben. Öleceğimi anladığım için mi korkuyorum? Belki de sadece korkularım ayakta tutuyor beni. Geceleri beni uyandıran, her anımı büyük bir gerginlik içinde yaşatan şey, “o”, belki de ölüme karşı uyarıyor beni. Beni korkutarak bir bakıma yaşamaya zorluyor. Neden yaşamalıyım? sorusunu sormamı engellemek istiyor. Bu nedenle Kafka’yı okutmuyor bana. Günseli’ye aşkımı, hayatın anlamını düşünmemi önleyerek beni ayakta tutmak istiyor. Beni bir cehennemde yaşatmak pahasına düşüncelerimden uzaklaştırmaya çalışıyor. Küçümsüyor elbette beni. Sen Kafka’yı okuyarak dayanamazsın bu hayata, diyor. Kafanın böyle bir gücü yok. Meselelerin derinine inince beklediğini bulamazsan yıkılırsın. Bu nedenle sevmiyorum “onu”. Ölüm pahasına da olsa güçsüzlüğü kabul etmek ağırıma gidiyor. Zarar yok, diyorum. Uğrunda ölmek bile güzel. İçinden gülüyor bana. Atıyorsun, diyor, bu korku, bu hayata sarılma, bu ilaçlar, gargaralar neden? Neden perdeleri kapıyorsun? Neden ölesiye tartışmalara giriyorsun? Neden Günseli’ye iyi olduğunu yazıyorsun? Onun insafsızlığına dayanamıyorum. Sen gene bana bırak kendini, diyor. Ben, seni yalancıktan öldürürüm: sonra gene yaşarsın. Atlatırız ölümü, gerçek ölümü.
Sayfa 608Kitabı okudu
Düşünmek bile beni yoruyor. Galiba ölmeliyim ben. Öleceğimi anladığım için mi korkuyorum? Belki sadece korkularım ayakta tutuyor beni. Geceleri beni uyandıran, her anımı büyük bir gerginlik içinde yaşatan şey, 'o', belki de ölüme karşı uyarıyor beni. Beni korkutarak bir bakıma yaşamaya zorluyor. Neden yaşamalıyım? sorusunu sormamı engellemek istiyor. Bu nedenle Kafka'yı okutmuyor bana. Günseliye aşkımı, hayatın anlamını düşünmemi önleyerek beni ayakta tutmak istiyor. Beni bir cehennemde yaşatmak pahasına düşüncelerimden uzaklaştırmaya çalışıyor. Küçümsüyor elbette beni. Sen Kafka'yı okuyarak dayanamazsın bu hayata diyor. Kafanın böyle bir gücü yok. Meselelerin derinine inince beklediğini bulamazsan yıkılırsın. Bu nedenle sevmiyorum onu. Ölüm pahasına da olsa güçsüzlüğü kabul etmek ağırıma gidiyor. Zarar yok, diyorum. Uğrunda ölmek bile güzel. İçinden gülüyor bana. Atıyorsun diyor, bu korku, bu hayata sarılma, bu ilaçlar, bu gargaralar neden? Neden perdeleri kapatıyorsun? Neden ölesiye tartışmalara giriyorsun? Neden Günseliye iyi olduğunu yazıyorsun? Onun insafsızlığına dayanamıyorum. Sen gene bana bırak kendini, diyor. Ben seni yalancılıktan öldürürüm: sonra gene yaşarsın. Aldatırız ölümü, gerçek ölümü. Pis pis gülüyor. Önümde uzun bir gece var. Bu meseleyi kapatmalıyım.
Sayfa 608Kitabı okudu
Iyi geceler ....
ŞİİRİN TAM ZAMANIDIR
Yirmiüç Mayıs gecesinin mutluluğunda
Silinsin bütün anılarım
Ki sen tek kalasın belleğimde
Lekesiz bir aklıkta
O gecenin sabahında öyle değil
Ya ölmeliyim ya öldürmeli
Sayfa 200Kitabı okudu
