Dünyanın en güzel sanat eserini yaratıp on dakika seyrettikten sonra yalan bir ressam gibi ben de keşfettiğim düşünce cennetimi tasfiye ediyordum. Sona erdiğinde ise beş yaşındaki bir çocuğa dönüşecektim. Cehalete geri dönüşün cehaletten çıkmaktan çok daha zor olduğunu, hafızamın rahatsız eden darbeleriyle anlamıştım...
“Geriye sadece kafamdaki uğultular, patlayan bombaların sesi, kaçışan çocukların ağlamaları kaldı. Ve bütün bunlari duymamak için içiyorum ben de. Sonra da uyuyorum. Çünkü yapacak başka bir şey kalmadı.”
Ben hayata değil, ama ölüme inandım. "Hayat yok ama ölüm var! "dedim kendime. Ve boşalmanın, seks ne kadar uzun sürerse o kadar zevkli olduğunu düşünerek, hayat ne kadar sürerse ölümün de o kadarmuhteşemolacağına inandım. Ve elimden geldiğince hayatla sevişmemi uzatmaya çalışıyorum. Tek kurtuluşum bu