Ben ruhunu tanıyan, her hiissini önemseyen, onları duyan ve seven biri olarak yolumda yürüyeceğim , bu benim kendime sözüm. Güçlü olabilirim ama bazen güçlü durmak zorunda değilim. Korkularımı, acılarımı, kaygılarımı hatırlamaya yani insan olduğumu hatırlamaya da ihtiyacım var. Böyle gecici zamanlarda diger insanlardan karamsar, takıntılı, deli gibi yapistirilan etiketler de olacak ve oluyo. Bunlarla 'hayır öyle değil' demek ,savaşmak yerine kendi ruhuma kulak vermeyi tercih ediyorum. Evet deliyim diyip gülümsüyorum.
Çünkü ben farkındayım; ruhum neyi neden nasil yaşadığımı bana gösteren en büyük yolum. Umutluyum ama bazen korktuğum da oluyor. Neşeliyim ama bazen dibe düştüğüm de oluyor. Ve Kimseden içimde beni yücelten duygumu gizlemedigim gibi , beni bazen esir alan acımasız duygarimi da gizlememeyi tercih ediyorum.
Çünkü Hepsi benim , hepsi bana ait. Diğerlerini bilmem ama ben rol yapmadan , sade ve şeffaf bi halde, ruhumu ve hissettiği her duyguyu kabul ederek sağlam bi karakterle yoluma devam edeceğim..
OTOBİYOGRAFİ
1902’de doğdum
doğduğum şehre dönmedim bir daha
geriye dönmeyi sevmem.
üç yaşımda Halep’te paşa torunluğu ettim
on dokuzumda Moskova’da komünist Üniversite öğrenciliği
kırk dokuzumda yine Moskova’da Tseka-parti konukluğu ve
on dördümden beri şairlik ederim.
kimi insan otların kimi insan balıkların çeşidini bilir
GÜLÜŞ SENFONİSİ
Kalbim sus artık sus,
Düşmanım gibi yakamdasın,
Ama niyeyse dost...
Kalbim canıma okudun,
Yeter ki sus...
Bana düşman mısın yoksa en aziz dost mu?
Bir şeye inat ettim mi durmuyorsun adam akıllı.
Üşenmiyorsan Oku..
+ Sevilmesi gereken kişi ben değilim, git burdan. Yoksa sende üzüleceksin..
- Ama ben yalnızca seni seviyorum. Diğerlerinin ne düşündüğü umrumda değil. Lütfen... Bir şans ver.
+ Ben.. Ben ümitsiz vakayım, olmaz.
- Ah, seni deli gibi seven birini mi kıracaksın? Lütfen ama, gözüm senden başkasını görmüyor anlıyor musun? Sensiz yaşayamam..
+ Hayır dedim, yapamam..
- Pekala, istediğin gibi olsun. Seni her zaman bekleyeceğim ve sana olan sevgim tükenmeyecek.
O tam kapıdan çıkarken kız arkasından sıkıca ona sarıldı..
Hâlbuki ben bu halde bile caizim onların hançerlerine
Bu halde bile boğulmadım boğdurulmadım
Eski tüfeklerden adım geçer de dönüp bakmazlarmış
Ateş olsun almazlarmış kırmızısı uçuvermiş dudaklarına
İstemedim tek buse ne nazda ne hazda gözüm var
Medrese cesetlerine nazır masallarda yıllar önce
Sene 99 ben İstanbul acemisi yıllar önce
İnmişim
"Seni özlüyorum...
Yağmur tamamen kesildimi ?
Hani ben ıslanmadım ki.
Hayır be doktor deli değilim...
Tırnaklarımmı kanattı yüreğimi ?"
Düşüp de bayılayım mı
Koşup da yorulayım mı
Sevip de ayrılayım mı
Hangisini isterdin çok
Ben deli değilim
Bir uzmana asıl sen görün
Ama önce avukat randevusu almanı öneririm
Doktordan evvel
Sağlam kafa o evde bile olsa bozulur.
Boşa onu
Çok bile durdun.
sezon bitti indirimim dündü
bugün gelsen sana yok derim.
Ama yine de bir düşüneyim
Evet mi desem hayır mı
Medeni halin beni ne ilgilendirir
Sen dünya vatandaşı kadın.
Milyonlar tarafından seviliyorsun çoook
Gece sorgulaması
Dostoyevski insancıklar kitabında " çok tuhaftı, ağlayamadım ama ruhum paramparça olmuştu. " diyor.
İnsanın içine atmasının, güçlü görünmeye çalışmasının en yorucu hali bu olsa gerek. Benim içimdeki garip şey de aynen böyle; yüreğimdeki çığlık, sessizlikte yankılanıyor, gözyaşlarımın suskunluğu, içimin derinliklerinde çığlık atıyor ama kimse duymuyor, duymaları da gerekmiyor zaten ama sanki birileri duysa bu çığlıkların şiddeti azlacak gibi ya da ben öyle olacağını sanıyorum. İçimdeki bu çaresizlik beni deli ediyor, sanki her yere dağılmış olan cam parçalarının her adımda daha çok acıtması gibi hissettiriyor.
Her adımda, içimdeki acının ağırlığı artıyor. Nereye kadar dayanabilirim bilmiyorum. Her gün soruyorum kendime bunun bir sonu var mı? Sürekli halledebilirim, yapabilirim diyorum ama olmuyor. Güçlü değilim, olamıyorum da. Olmak zorunda mıyım burası da tartışılır. Bana güçsüzsün diyenler, güçlü olduklarını iddia edenler; acaba yaşadığımız şeyler açısından adil miydik?
Kendimi iyileştirmek için çok çabalıyorum daha fazlasını yapabilir miyim bilmiyorum, uğraşıyorum ama çok yoruldum artık, nasıl olacak bilmiyorum ve yine aynısı... umarım halledebilirim.
AÇIK TONLARDA BEYAZ
Beni deli sanmayın,
Benim dağımın öteki tarafı bahar.
Gülmüyorum diye bakmayın,
Güzel yoldadır gelir birazda birazdan.
Benim ellerim yara değil,
Gözlerim kör değil.
Kötü bir durumda değilim,
Mutlu olan ölüm: ölmemek
Ölüm kelime olarak o kadar karşıma çıktı ki birkaç gün önce gerçeğe dönüştü.
Bu bir ipucu muydu bilemedim. O kitabı tamamlamayı düşünüyordum ama şimdi kapağını bile göresim yok.
Oy kullanma listesinde adı vardı ama kendi yoktu.
Geçen ki seçimde müşahir olmuştuk ve kendileri akşama kadar bizimle kalmıştı; o zaman şiddet olayları baya yaşandı ve
“Ölebilirim bu genç yaşımda,
En güzel şiirlerimi söylemeden götürebilirim.
Şimdi kavakyelleri esiyorken başımda,
Sevgilim,
Seni bir akşamüstü düşündürebilirim.”
Ben değilim dizelerin sahibi ama ne çok anlatıyor beni. Sanki Cemal Süreya amcam beni düşünmüş öyle kaleme almış.
Ölebilirim bu yaşımda, içimde söylemediğim cümleler, gözlerimde hâlâ akmayan inatla bekleyen yaşlar, zihnimden atamadığım düşünceler, yazıp paylaşmadığım destanlar... Hepsini alıp sessizce gidebilirim bu diyardan.
Tam da başımda kavak yelleri eserken, en deli çağımdayken.
Düşündürebilirim birçok kişiyi, hem akşamüstü hem gün doğumunda.
Hesaplaşmalarıyla yalnız bırakıp herkesi gidebilirim.
Giderim diyemiyorum hâlâ ama olsun.
Belki gidebilirim...
Neden böyle
Sıcak dudağına değdi dudağım yumuşak yumuşak,
Sen bahçemin gülü,
Her zaman doğan güneşim,
Sana nasıl sarıldım bilmem,
Göçüp gittim dudaklarından aşkından.
Senin o kalp atışların,
Benim canıma ruhsar,