Şimdi ben Ayşe’ye «Işık Kızlar’dan en çok hangisini beğeniyorsun?» diye sorsam şunu yahut bunu diye bir cevap verebilir mi? Veremez. Demek ki bazen tercih yapmak imkânsızdır. Ayşe’ye tanıyacağınızdan emin olduğum bu hakkı benden neye esirgiyorsunuz?
Olamaz! Kadının Cesur'dan bir bebeği olmuştu. Bunu Cesur biliyor muydu acaba? Kendi kendime sorduğum soruyu Cesur duymuşçasına yanıtladı:
"Zühal'in benim kızım olduğunu iki sene evvel öğrendim. Bunu o konuşmayı yaptığım gün öğrenseydim emin ol, onu asla terk etmezdim. Benim ona ayrılmak istediğimi söylediğim gün o bana bu haberi vermek için gelmiş meğer."
Adam öfkeyle "Ah, hep o kahrolası gün!" diye bağırdı ve devam etti: "Geçmişe dönmem mümkün olsa o günü asla yaşamaz, silerdim mazimden. Kimse kimseyi dinlemiyor, anlamıyor. Ya da hiç kimse sevgisinin arkasında şu gurur denilen illet yüzünden duramıyor. Zühal şimdi bile beni babası biliyor. Yoğun stres ve üzüntüden görme yetimi kaybettiğim günden beri babası olmayan bir adam için kendinden geçercesine bana, yalancı annesine ve eve bakmak için didiniyor. O kızcağızı bunları yaşamaya mahkûm eden sizsiniz. Meral ve sen... Ne Zühal ne de ben, sizi asla ama asla affetmeyeceğiz."
Cesur'un ağladığını gördüm. Ağlamalıydı da. Titreyen ses tonuyla "Meral'i asıl seven ben değil, senmişsin," dedi. "Senden olmayan bir çocuğa babalık yapacak kadar çok sevmişsin onu. Gözlerini yitirecek kadar çok hem de... Ben ise yalnızca kendimi kadınlara kapattım. Başka da bir kaybım ya da elimden gelen olmadı. Onu en saf aşkla sen sevmişsin."
Sayfa 69Kitabı okuyor
Biliyor musun, ben artık büyük bir edebiyat dostu değilim. Bir süre çok okudum; elime ne geçerse okudum. Korkarım kötü edebiyat, yalanlar söyleyerek kadınların ve erkeklerin kafasını sahte duygularla dolduruyor. Dünyanın yapay trajedilerini büyük ölçüde, kuşkulu kitaplardaki uyduruk öğretilere borçluyuz. Kendine acıma, duygusal yalanlar, yapay karmaşalar, geniş çapta deforme edilmiş, özensiz ya da basitçe aptal edebiyatın sonuçlarıdır. Gazetede çizgi altına uyduruk bir roman basılır ve bu romanın etkisini hemen ikinci sayfadaki karışık haberlerde, marangoz onu terk ettiği için asit içen dikişçi kadının trajedisinde ya da ünlü aktör randevuya gelmediği için uyku ilacı alan gizli müşavir hanımın bahtsızlığında görürsün. Neden bana öyle korkuyla bakıyorsun? Hangisini daha fazla küçümsediğimi mi soruyorsun? Edebiyatı mı? Aşk denilen trajik yanlış anlamayı mı? Yoksa sadece insanları mı? Zor soru. Hiçbir şeyi ve hiç kimseyi küçümsemiyorum; buna hakkım yok. Fakat hayatımın geri kalanında ben de kendimi bir tür tutkuya teslim ediyorum. Gerçeğe. Bana yalan söylenmesine artık katlanamıyorum, ne kadınlar ne de edebiyat tarafından; en az katlanabildiğim şeyse, kendi kendime yalan söylemek.
Sayfa 106Kitabı okuyor
