Bir odanın köşesinde saatlerce oturup kendimle konuştuğum zamanlar oldu. Kimse duymadı sesimi. Zaten kimse de sormadı iyi miyim diye. İnsanlar sadece cevabı "iyiyim." olan sorular soruyor artık. Çünkü kimse gerçekten dinlemiyor seni. Sessizliğin arkasında ne kadar çok çığlık olduğunu bilmiyorlar. Bilmek de istemiyorlar. Ben yalnız değilim ama kimsem yok. Bu iki cümle aynı anda can yakıyor. Telefonum çalıyor bazen, ama sadece işler düştüğünde. İnsanlar beni hatırlıyor, ama ihtiyaçları olduğunda. Ben de sustum. Gönüllü bir hayalet gibi yaşamaya başladım. Varlığım görünür ama ruhum silik. Bazen geceleri kendi kendime "bu hep böyle mi olacak?" diye soruyorum. Sanki bütün dünya yan yana yürürken, ben hep birkaç adım geride kalıyorum. Ne zaman biri yaklaşsa, ya yarım kalıyor ya da ben fazla geliyorum. Ya da fazla eksik. Her neyse, ağlamayı bıraktım. Çünkü artık gözyaşı bile anlamını yitirdi. Bir damla daha düşse ne olacak, ne değişecek? Her sabah uyanıyorum, aynı sessizlikle. Aynı boşlukla. Aynı duvarlarla. Ve her gece kendimi "belki yarın." diyerek avutuyorum. Ama hiçbir yarın, bugünden farklı olmuyor. Ben alıştım. Unutulmaya, görülmemeye, yalnız kalmaya değil belki ama yalnız hissetmeye. Ve bazen en çok, kendime bile yabancı olduğumda anlıyorum ne kadar kaybolduğumu.
canım çingenem sana.
evet, kabul ediyorum; her halimi kabul etmiyorum.
hatalarımın farkındayım, hatta bazılarını isimle hitap edecek kadar yakından tanıyorum. ama insanım.
Yığılmayacağım ne yere ne de bir insana, düşmeyeceğim, düşsem de kalmayacağım yerde. Başıma her ne gelirse gelsin dimdik duracağım. Mazeretlerin ardına konforlu bir yaşam inşa edip oraya kurulmayacağım. Korkak değilim ben, hiçbir zaman güçsüz olmadım. Defalarca düştüm, defalarca kalktım yine kalkarım. Acındırmayacağım kendimi, şefkat dilenmeyeceğim, merhametli gözlere denk gelmek için çırpınmayacağım. Odasına kapanıp acılarından kaçmak için uyuyanlardan olmayacağım. Gündüz uykuya gece de karanlığa sığınmayacağım. Ben bu değilim. Her düştüğümde, kaldırmak için uzanan bütün eller ardımdan uçuruma itti beni, düşürmek için kaldırdı hepsi. Bir daha hiçbir ele umut bağlamayacağım. Kim var diye bakmayacağım ardıma, ben varım diyip yürüyeceğim yolumda. Pes etmek, kaçmak, bahaneler üretmek yok benim ruhumda. Sızlanmayacağım ulan. Yenildiysem yenildim, tekrar deneyeceğim. Beni asla bir köşede başı eğik göremeyeceksiniz. Eğer öleceksem de mücadele içersinde öleceğim. Gözlerimden aksa da yaş yine de güleceğim. Ben ağlıyor oluşuma da güleceğim, düşüyor oluşuma da. Hiçbir hüzne, acıya ve sanrıya boyun eğmeyeceğim. Beni yenemezsiniz, ben böyle yenilmem. Benim yaşamım ve ölümüm Âlemler’in rabbi Allah içindir.
