Ben bile yorgun benliğime fazla geldiğimden
Onunkine değil, kendi gönlüme uydum,
Benden kaçandan kaçtım seve seve.
Senin ölmüş olduğunu niçin kabul edecekmişimdi ki!
Evden, ailemden, en kötüsü senden kaçtım, başka türlü yapamazdım. Çünkü sevgimle baş başa kalmak, öyle durmak istedim. Kendimi öyle durabileceğime inandırdım. O harikuláde an, senin öldüğün an, bu demektir ki, aşkımızın, adı olmayan aşkın artık sonsuzluğa perçinleneceği an geldiğinde, kendimden geçmiştim, kendimde kaybolmuştum, ölen sen miydin yoksa ben miydim, bunu kimse bilemedi..
Şimdi yürüyorum işte, bir adım daha atıyorum, bir adım daha..
Böyle böyle nereye değin gidebilirim?
Ben şimdi ölmeden önce ölmeyi yaşıyorum.
Aşkın adının böyle konulabileceğini düşünüyorum
Hadi git artık. Söyleyeceğimi söyledim sanıyorum. Bu ölüşle ve bu bitişle başlayacak her şey. Hadi. Oyalanma.
" Hikmetini ve içyüzünü ögrenmek istediğim şey, Ben'di. Kurtulmak, alt etmek istediğim şey, Ben'di. Ama alt edemedim, sadece yanılttım, sadece kaçtım ondan, sadece saklanıp gizlendim. Doğrusu, dünyada benim bu Ben'im kadar, bu yaşıyor olduğum, başkaları gibi ve başkalarından ayrı biri olduğum, Siddhartha olduğum bilmecesi kadar kafamı başka hiçbir şey kurcalamadı. Ve dünyada kendim kadar, Siddhartha kadar az bildiğim başka hiçbir şey yok!"
İlhan Şeşen -Sarılınca Sana ♬
Onu o kadar çok seviyordum ki onun beni asla sevmeyeceğini bildiğim halde (bunun için beni kınamayın)
Ne aptallık değil mi 🙂 o beni kız kardeşi olarak görüyordu . Okulda aramızda uzun mesafe olsa bile seslenirdi selam vermek için
o kadar yakındı bana işte ama sadece kardeşiydim...Yanına gidince sadece onu dinliyordum
o konuşsun kafamda yer edinsin hiç unutmayayım onu...
Bir gün giderse tamamen eğer onu unutmak istemedim hep hatırlayayım diye sayfalarca onu yazdım . Bir gün ölürsem yanımda onunla ilgili anıları götürmek istedim.
Bütün şiirlerimde onu andım, ben onu sessizce sevdim.
Onu çok seviyordum , biliyormusun hatta o kadar ki sevdiği her şeyi daha çok seviyordum sırf seviyor diye 🙂
Bir gün aşık olduğunu duydum , kızı çok seviyordu .
Beni sevdiği kızla tanıştırdı bir hafta sonra 🙂 o kızı bile sevdim biliyor musun ...
onları ilk kampüste el ele gördüğümde kalbimde bir şeyler acıdı ,içim acıdı
oturdum ağladım orda , kimse görmedi kimse gelmedi ...
Beni niye sevmedi ki dedim ...
Sustum...
Okulda ondan kaçtım onu görmesem unuturum dedim .
Geceleri uykularımı kaçırıyor , sürekli hastane ev arası gidip gelmeye başladım... sürekli başım ağrıyor nefesim kesiliyordu.
yediğim yemekten tat alamıyordum , unutmak için günlerce ders çalışıyor ama yine aynı noktaya geliyordum .
Hep sıfırdaydım ... Anlatamıyorum da kimseye
onu görünce daha çok özlüyordum ...
Ona bir kere sarılsam, başımı omzuna gömsem orda ölebilirdim önemli değildi . Sadece bir kere orda uyuyabilsem diyordum...
Ben aşktan daima kaçtım. Hiç sevmedim. Belki bir eksiğim oldu. Fakat rahatım. Aşkın kötü tarafı insanlara verdiği zevki eninde sonunda ödetmesidir. Şu veya bu şekilde...Fakat daima ödersiniz...Hiçbir şey olmasa, bir insanın hayatına lüzumundan fazla girersiniz ki bundan daha korkunç bir şey olamaz...
