Mutlu Olma Sanatı
Sizi düşünmeye itecek, kurduğu cümlelerle algılarınızı tersine çevirecek bir kitapla geldim: Mutlu Olma Sanatı.
Bu kitapta tanıdığınız bildiğiniz ne varsa, bu zamana kadar inandığınız yaşamınıza farklı bir yönden bakacaksınız.
Mutlu olmak zorunda mıyız?
Evet!
İlk kitabından itibaren yapılan incelemelerin tümü
İKİNDİ ÜSTÜ
Tam garip başından sonuna kadar garip etkisi var. Ben de diyorum Edip ağabey neden bu kitabını reddediyor.. sebebi anlaşıldı. Orhan Veli kadar becermiş bu işi :) ama oldukça normal Edip ağabey bu kitabı yazdığında 19 yaşındaymış o zamanlar Türkiye de bir garip etkisi vardı. En azından
Kitapta genel olarak karamsarlık ve umutsuzluk havasının hakim olması okurken bir miktar yorsa da kitabın yazıldığı ve yazarın yaşadığı dönem göz önüne alındığında bu duygu durumunun çok da absürd olmadığı sonucuna varılabilir. Ayrıca bu karamsarlık ve umutsuzluk da çok iyi aktarılmış ki okuyucuya geçebiliyor. Kitabın konusuna gelindiğinde ise toplumdan korkan ve toplumda ancak soytarılık yaparak (insanları güldürerek) yer almaya çalışan ya da bu şekilde toplumun yargılarından kaçabileceğini düşünen ana karakter Yozo'nun toplumu, suçu, güven duygusunu sorguladığını görüyoruz. O dönemde Japonya'da yaygın olan "Ben romanı" türünde yazılan ve 3 bölüm günlükten oluşan eser genel hatlarıyla yazarın hayatından izler taşımasının yanı sıra tam tersi durumlarla da vurgu yapılmış. Yazarın gerçekte bir geyşayla evlenirken Yozo'nun bakire (saf, temiz, ve güven duygusunun vurgulandığı) bir kızla evlenmesi gibi. Sonuç olarak kitapta Yozo'nun bir çok defa intihara teşebbüs ederek başaramaması ve her defasında birçok kötü alışkanlığa başvurması en sonunda akıl hastanesine kapatılması "İnsanlığını Yitirdiği" şeklinde yorumlamadan son bölümdeki Yozo'nun cümlesine de bakılması gerektiğini düşünüyorum. "Artık ne mutlu ne de mutsuzum. Her şey geçip gidiyor. Bu zamana kadar yaşadığım, soğuk bir cehennemi andıran sözde 'insan' dünyasında tek gerçek şey bu. "
141 syf.
·
Not rated
Bir Başlangıç
Bu bir kitap incelemesi mi olsun yoksa bir iç dökmesi mi olsun karar veremediğim bir yazı yazmak istedim çok uzun zaman sonra.
İnsanız, hepimiz hayaller kuruyoruz, planlar yapıyoruz, sonra bunları gerçekleştirmek için çabalıyoruz. Bu bizi öylesine meşgul ediyor ki çoğu zaman durup düşünemiyoruz, "Şu an ben ne yapıyorum?", "Şimdiye
Karakterimiz dünyaya sığamayan, etrafına karamsarlık bulutları örmüş, insanları tanıyamamanın amansızlığını kitap boyunca bize hissettiren ve kendini sürekli 'soytarı' olarak tanımlayan biri. Hayat onun için yazılmış bir senaryo ve senaryoya uygun tüm kılıflara uyuyor hareketleri. Özellikle yazarın hayatını okuduğunuzda kitap sizin için çok daha farklı bir anlam kazanacak. Çünkü son sözde de belirtildiği gibi 'ben kitap' tekniğiyle yazılmış bir kitap. Tamamıyla yazarın hayatından esintiler barındıran otobiyografik bir niteliğe sahip.
Bazı zamanlar kendimi baş kahraman gibi hissediyorum ben de. Sıkıştığımı, kimsenin beni anlamadığını, oynamak zorunda kaldığım bir oyunun parçasına dönüştüğümü hissediyorum aynı ben de böyle. bu sebeple belki de kitap beni derinden etkiledi. yazarın sayısız başarısız intiharını belki de hala yaşamak için çırpınan bir balığa benzettim...
Bir alıntıyla sonlandırayım yazımı.
artık ne mutlu ne mutsuzum.
her şey geçip gidiyor.
bu zamana kadar yaşadığım, soğuk bir cehennemi andıran sözde 'insan' dünyasında tek gerçek şey bu.
her şey geçip gidiyor.
bu yıl yirmi yedi yaşına gireceğim. saçlarım beyazladı diye insanlar genelde kırkımı geçtiğimi sanıyor.
Kitabı çok beğendim. Hem kendi ailemi, hem kuzenlerim/arkadaşlarımın ailelerini anlamlandırmama yardımcı oldu. 300 sayfalık kitabı 2 ayda okudum çünkü 5 sayfada bir durup duvarı izlemem gerekti :D eğer çocukluğunuza bakıp aslında çook kötü şeyler yaşamadım ama ben neden mutsuzum, ben neden böyleyim, dışarda mutluyum ama eve gelince kendimi yapayalnız hissediyorum diyorsanız bu kitabı mutlaka okuyun. Bana çok şey kattı yazana, çevirene, basana, satana çok teşekkürler.
