Sen varsın. Ben de varsam… “En” yalnız olunmaz belki.
Yoksun sandığım yerde vardan daha çok varsın
Sen bendeyken zamanın ötesine uzanırsın
Nerde kavuşmuş varsa birbirini azaltır
Artırır ayrılıklar yalnızlık bizi sarsın
Yansak kavuşmak için yine de olanaksız
Ben derin bir uçurum sen başı gökte yarsın
Sen varsan ben de varım ben varsam sen de varsın
Benim yokluğum denli arttığımca artarsın
Tüm acılar bizimdir yazgımız ölümsüzlük
Yokmuş gibi yaşarız yok olunca da varız
Ben Leylâ Leylâ diye sen Mecnun Mecnun diye
Ben kendimi ararım sen kendini ararsın
Sayfa 37 - NesinKitabı okudu
"Bir zamanlar kendimi
Bulunmaz Hint kumaşı sanmıştım.
Kaç metredir benim yokluğum?
Benden daha çok var sanmıştım.
Benim yokluğumdan dünyaya
Bir elbise çıkar sanmıştım.
Dünyanın çıplaklığına bakmaya utanmadan
Sonunda ben de alıştım.
Ah.. dedim sonra,
Ah! 
Didem Madak
Bu dizelerle başlmk istedim bu keyıflı güzel gecen yolculuğumun bende bıraktığı
Sözcükler, tümceler, heceler, değişmez bir merkezin çevresinde dönen yıldızlar. İki gövde, tek bir sözde karşılaşan bir çok yaratık. Sayfa silinmez yazılarla örtülür, hiç kimsenin demediği, hiç kimsenin söyleyip yazdırmadığı yazılarla, oraya düşmüş olan, ve tutuşan, ve parlıyan, ve sönen. İşte şiir bunun için var, sevgi bunun için var. Ve ben varsam, sen de varsın.
Sayfa 10Kitabı okudu
Yoksun sandığım yerde vardan daha çok varsın
Sen bendeyken zamanın ötesine uzanırsın
Nerde kavuşmuş varsa birbirini azaltır
Artırır ayrılıklar yalnızlık bizi sarsın
Yansak kavuşmak için yine de olanaksız
Ben derin bir uçurum sen başı gökte yarsın
Sen varsan ben de varım ben varsam sen de varsın
Benim yokluğum denli arttığımca artarsın
Tüm acılar bizimdir yazgımız ölümsüzlük
Yokmuş gibi yaşarız yok olunca da varız
Ben Leylâ Leylâ diye sen Mecnun Mecnun diye
Ben kendimi ararım sen kendini ararsın
Tesadüfen dilencilerin yanına düşmüştüm. Onlar konuşuyorlardı. Ben de dinliyordum. Elli yaşında
sandığım birisi söylüyor, daha genç olanı dinliyordu. Bazen de soruyordu. Bunların sohbetlerinden
ilk önce deli olduklarına karar verdim. Gerçekten deliydiler. Yalnız delilerin “meczup” denilen
çeşidinden... Tuhaftır ki bu iki kişinin delice konuştuğu
Gökanlam
I.
Hani nerde o yalancı kadınlar
Söyleşen kapı önlerinde – kalın erik kokusu
Bembeyaz örtülerde çürümüş karanlıklar
Sızıp da köşelerden ve yağmur sularından
Dökülen taşlıklara esmer, selçukî
Konuşmanın geleceği de buradan çıkartılsın. Hayret içinde kaldım. İstemeden söze karıştım:
– Acayip! Var’la yok, eşit olur mu? Mesela ben şimdi var’ım. Yarın yok olacağım. Benim varlığım ve yokluğum arasında, bu iki durum arasında fark yok mu? dedim. Deli-başını çevirdi. Kahkahayı kopardı:
– Vay! Sen var’sın ha! dedi. Acaba var mısın?
Bu önemli soruyu kendi kendime pek çok defa sormuştum. Bu soru basit bir görüş karşısında anlamsız ve haklılığı geçersiz görülür. Fakat değildir. Eğer var’sam niçin yok olacağım? Yok, olmayacaksam, ruhum ölümsüz mü kalacak? İşte şüphe ejderhasının yetiştiği denklemin bu son kısmı idi. Ruhum ölümsüz kalacak mı? Ruh nedir? Kendiliğinden mi oluşur? Kim olduğunu bilir mi? Varsa vücuttan ayrıldığında ne gibi durum alacaktır?
İşte cevapsız birçok soru. Deli ilave etti:
– Ancak ben var’ım. Çünkü hiç’im, yok’um. Vücudum mutlaktır. Mutlak vücuttur. Var’dır.
Yoksun sandığım yerde vardan daha çok varsın
Sen bendeyken zamanın ötesine uzanırsın
Nerde kavuşmuş varsa birbirini azaltır
Artırır ayrılıklar yalnızlık bizi sarsın
Yansak kavuşmak için yine de olanaksız
Ben derin bir uçurum sen başı gökte yarsın
Sen varsan ben de varım ben varsam sen de varsın
Benim yokluğum denli arttığımca artarsın
Tüm acılar bizimdir yazgımız ölümsüzlük Yokmuş gibi yaşarız yok olunca da varız
Ben Leylâ Leylâ diye sen Mecnun Mecnun diye
Ben kendimi ararım sen kendini ararsın
Sayfa 37 - Nesin Yayınevi