Troya Önünde Atlar | Melih Cevdet Anday
🐎 1. koşu
Kör bir ozan anlattı bunları,
Atların da ruhu vardı Troya önünde,
Ta Hades'ten duyulurdu kişnemeleri,
Atsız bu bu kişneme ölüleri ürpertir,
Köpeği deliye çevirirdi.
Kimi de Troya önünde nal sesleri gezinirdi,
Gömülmemiş bir atın erinçsiz ruhundan.
O gün Akhalar başka biri için yarışsalardı
İlk ödülü Akhileus götürürdü
seni değil
ama adını buldum,
yokluğundaki varlığının adını
'nur-u ayn' koydum
.
ben pervâne idim
sen şem,
yokluğundaki varlığınla dolu
gündüzüm gecem
.
gülnâre dedim sana
yine demeyeceğim sanma,
ama nur-u ayn'ı bulunca
işte dedim, işte bu! kendimce
.
benim adım
pervâne,
döner dururum
yâne yâne,
gelirsen bir gün
gönül bahçeme,
belki bi başka isim eklenir
mahlas lügatime.
seni değil
ama adını buldum,
yokluğundaki varlığının adını
nur-u ayn koydum
.
ben pervâne idim
sen şem,
yokluğundaki varlığınla dolu
gündüzüm gecem
.
gülnâre dedim sana
yine demeyeceğim sanma,
ama nur-u ayn'ı bulunca
işte dedim, işte bu! kendimce
.
benim adım
pervâne,
döner dururum
yâne yâne,
gelirsen bir gün
gönül bahçeme,
belki bi başka isim eklenir
mahlas lügatime.
Kısa bir hikaye :)
elimdeki falçatayı gören öğretmenler dehşete düşmüştü. okuldaki intihar sayısını beşleyeceğimi düşünüp elimden falçatayı alıp çöpe atmışlardı. üstüne bir araba laf işitmiştim. ama kendilerini o kadar üstün gören öğretmen sürüsündeki tek bir kişinin aklına o hayran hayran baktıkları resimlerimi yapmak için kalemleri falçata ile açabileceğim akıllarına gelmezdi.
edebiyat dersinde en sevdiği şiir olduğu için yaşamaya dair şiirini okuyan kız onlara göre sorunlu, ilaç kullanan, psikolojisi bozuk ama başarılı olduğu için okuldan atamadıkları bir belaydı.
bir kaç gün boyunca o falçatanın hesabı hem yurtta hem okulda bana soruldu.
işin garip yanı ise babamı arayıp kopan kıyameti anlatınca gülüp ben sana attıkları falçatanın aynısını bulurum merak etme dedi.
haftasonu eve gittiğimde ise masamda 2 tane falçata buldum. biri müdür yardımcısının çöpe attığı falçatanın aynısıydı. :)
Haddin olamam ben senin.
Sen benim ne haddime. Çok aynı gibi gözükürüz ama bambaşkayızdır bir yandan. Saflığı kirleten düşünceler öncülüğünde filozof olmuşuzdur birbirimizin hakkında. Olamadık ağaç güzelim. Olabileceğimize inandığım ben mi kabahatli yoksa bir başkası mı? Kabahat nedir ki, kimindir ki? Doğru muyuzdur biz sence? Yaptığımızın ne olduğu çok açık aslında. Dostluk maçı olmadığı kesin olan o maçta hakemsiz oynuyoruz. Profesyonel olmak zorunda mıydık? Maçsız da spor yapamaz mı insan? Ayrıca sen de bilirsin başlamadan önceydi güzel olan her şey, değil mi? Düdük çaldığı gibi taraftar sahaya indi. Yazık oldu kısacası. Yan yana olmak yerine karşı karşıya gelmek miydi kader? Sorar dururum ama cevabı alamayacağımı bildiğim o gecenin baş rolü olan yıldızlara atarım suçu bir anda. Anlarım hatamı, onlardır geceyi gece yapan ve tek anlamın anda saklı olduğunu anlatan. Maça döndük. Sürekli sürekli karşılaştık. Fikstürde sadece ikimiz varız. Önemli olan şey nasıl oynadığımız değil attığımız goller gibi. Herkesin kendi scoreboardu var. İnanılır gibi değil. Neresinde ki mantık? Maç mıdır hayatın kendisi; hırsla, arzuyla bir kupa alma hedefiyle oynanan, yoksa kıyaslanamaz kutsallıkta olan şey midir? Neden hayata köstek oluyoruz neden? Nedir ki bu kaos sevdası? Sadece birkaç gün şehir ışıklarından arınmış bir köye gittiğinde anlarsın kaosun sen olduğunu. İnsandır kaos, bu böyledir. Peki ya yaşam… Sanmıyorum güzelim, olacak iş değilsin. Körsün sen güzelim, haddin olamam ben senin.
Ben yürürüm yane yane
Aşk boyadı beni kane
Ne akılem, ne divane
Gel gör beni aşk neyledi
Gel gör beni beni aşk neyledi
Derde giriftar eyledi
Gel gör beni beni aşk neyledi
Derde giriftar eyledi 🖤