Yangın kalıntılarının bir köşesindeki ufacık yeşil otlar üzerinde güzel şiirler okuyan ozanlar yok mudur? Gerçeklerden kaçalım diye değil. Acılar zaten apaçık ortada. Bizler ne olursa olsun, kaygı duymadan yaşamaya niyetliyiz. Kaçmıyoruz. Yaşamı beklemeye alıyoruz. Bu kaygısızlık. Bizim duygularımıza tam olarak uyan ve hızla akan berrak suyun dokunuşuna sahip sanatın sadece artık asıl gerçek olduğunu hissediyoruz. Bir hayata ya da bir isme ihtiyacı olmayan kimseleriz. Öyle olmasaydık, bu zorluğun üstesinden asla gelemezdik bence. Havada uçan kuşlara bakın. İdeolojiler, felsefeler, yani "-izm"ler mühim değil. Böyle şeylerle üzerini kapatmak işe yaramaz. Sadece bir dokunuşla, o insanın saflık derecesi anlaşılır. Sorun dokunmaktır. Ritimdir. Etrafa zarafet saçmayan şeylerin hepsi taklittir."
"İnsan bir başka insanın neden öyle yaptığını, neden öyle söylediğini çok sonra anlar. Anladığı an da anlamadığı anda vermiş ya da vermemiş olduğu tepkiler için pişmanlık duyar. Bunları belki eksik belki abartılı bulur... Lakin artık yapacak bir şey de yoktur. O ânı zihninde yeniden yaşarken söyler ne diyecekse. Yani, aynı anda bir arada olabilmenin tek yolu hayal etmektir bence." "Nasıl?" diye sordu Hasan. Alper hemen hemen aynı düşünceyi hemen hemen aynı sözlerle tekrar etti. "Eyvallah!" dedi Hasan pek bir şey anlamasa da. "Benim derdim bunlar değil. Abi hadi annem babam, onlardan evvelkiler bir şeylere yaşarken inanmış, şimdi bu onların nostaljisi ama yetmişlerdeki fraksiyonların fikrinin, jargonunun doksanlarda doğmuş insanların ağzında ne işi var? Her ders bunlar... 'Kaliteli tartışma,' diyorsun da ben burayı böyle hayal etmemiştim cidden."
Sayfa 17 - Giriş, Hayalin turkuaz denizlerindeKitabı okudu
Tartı
Özgürlük bambaşka bir şeydir. Hiçkimsenin tartısına çıkmadan, kendini kendi tartınla tartmaya başladığında özgürsündür. Yazdığın şiiri, çizdiğin resimi, yaptığın müziği beğendirmeye çalıştığın kitleler başkalarının tartısıdır. Bugüne kadar simgeleşen büyük isimler, şairler yazarlar müzisyenler bestekarlar ressamlar oyuncular vs hepsi kendi tartılarıyla ürettiler, üretimleri kendilerine has şeylerdi
Yaşadıkları deneyimledikleri ve hissettikleri şeyleri ölümsüzleştirdiler. Para kazanmak ve ünlü olmak için değil. İşte o yüzden aradan yüzlerce yıl geçmesine rağmen halen onlardan bahsedip, onları okuyup dinliyoruz çünkü gerçektiler. Kendi evrenleri ve kendi tartıları vardı.
Sanat bambaşka bir şeydir, para kazanmak için bir meslek değildir bence yetenektir.
O yeteneği yüreğinde hissedip özgürce üreten insanlar özgür sanatçılardır. Bundan haz alıp mutlu olurlar, eserlerini paylaşmak isterler mutluluklarını ve duygularını paylaşmak isterler.
Kendi tartıları ve özgür iradeleriyle kendilerine has evrenlerini sizlere açarlar…
İşte bu yüzden ölümsüzdürler, gerçekler organiktir hissedilir ve ölmezler.
Ama yapay olan şeyler öyle mi ?
hayatta bazen her şey istediğimiz gibi olmayabiliyor. maalesef gerek aile gerek arkadaş bazen ise canından öte sevdiğin insan sana zarar verebiliyor. kimseye boyun eğmemeyi en sevdiğin insanların verdiği zarardan görmek insanın fazlasıyla canını acıtıyor belki kalbini acıtıyor, hissedersin bazen kalbinin gerçekten acıdığını, lakin insanı en çok yıpratan yoran şey ise bana soracak olursanız bence çaresizlik. yani demem şu ki elinden hiç bir şeyin gelmiyor olması, çaba vermek istersin ama sonuç alamazsın ya, buda insanı en çok yoran şey kısacası belirsizlik işte ya. canın yanar camı açar pencereden dışarı bakarsın derin nefes almak istersin ama aldığın nefesi alamazsın aslında anlamazsın hiç bir şey boş gelir batar o nefes insana, çünkü canın acıyor yapamıyorsun sesini çıkaramıyorsun elinden sadece izleme, susmak belki yeri geldiğinde keşke yapmasak ama isyan etmek. hayat insanı yoruyor evet bunu hepimiz biliyoruz. güzel şeyler sanki gün geçtikçe tamamen uzaklaşıyor gibi gelmiyor mu ya size de sanki her şey çok kötü sadece kötü şeyler oluyor gibi değil mi? bazen bana öyle geliyor. bazı insanlara bunu desek anlık duygu ile bunları düşünüyorsun vs diyeceklerine o kadar eminim ki. oysaki hayır insan üzülünce hayattan darbe alınca hayatın gerçekleri ile yüzleşiyor aslında bakılırsa. ve bence asıl o zaman herkes gerçekten içinden geldiği gibi konuşuyor içinden geldiği gibi davranıyor. ya ne kadar yazsam ne kadar anlatsam da asla içimdeki bu acı kırılan bu kalbim yanan canımın acısını asla unutmayacağım ve kelimeler yetersiz kalacak..... hayata devam etmeli miyiz, hayat yaşamaya değer mi????
Terk etmek mi,terk edilmek mi daha zor?
Terk eden kişinin haklı sebepleri olamaz mı yani. Mesela kötü bir olay yaşanmış olamaz mı ya da ne bileyim daha başka şeyler. Düşünmek gerekir öyle değil mi, anlamaya çalışmak gerekir.
Bu yüzden de bence her terk eden olmasa da genellikle terk eden için daha zordur ayrılık.
Umut: İnsanı ayakta tutan her şey. Olamayacağını dahi düşündüğün şeylerin bütünü bence. Güzel kalbine bu umudu koyan senden bunu esirger mi? Umutsuzluğa kapılmamam gerektiğini öğrendiğimde 18 yılımı geride bırakmıştım. Ne çok zayi etmişim... Kapıldığım bu yeis ne kadar çok şey başarmama engel olmuş dedim kendimce. Sevgili kardeşim eğer sende benimle aynı durumdaysan, tekrardan yeise kapılmamak için dışarı çık ve Ey Umudum! diye haykır. Bir gün gelir açmaz dediğimiz çiçekler açar öyle değil mi?