Ölür ise ten ölür, canlar ölesi değil.
Evet gülüyorsunuz hem de fazlasıyla gülüyorsunuz, sesli filan hatta :) Mahalleden Arkadaşlar'dan sonra 2. Kitabı da bir solukta bitti. Böyle film/dizi izler gibi gözünüzün önünden akıyor kareler. Ama sanırım beni en çok etkileyen kısmı " ithaf " kısmı oldu. Ve her kitabı açtığımda tekrar tekrar okudum. Üzdü, üzdün ve Erdal abi :(
--
"Ben senin sevgini, soframdaki ekmek gibi nimet bilip öpüp başma koyamadım. Bir Abim olsun çok isterdim dedim yillarca, verdi Allah. Ama ben Abimin "Biz daha ölmedik be oğlum," deyişine doyamadım.
Televizyonda yarın istanbul'un en soğuk günü olacak demişlerdi bir gün önce. Hava durumu zannettim Abi, ben senin vedani bile anlayamadım.
Halbuki demişlerdi, hem de bir gün önce. Öyle çok vaktim vardı ki...
Sahi Abi, senin imzan gibi aklıma kazınan "Biz daha ölmedik be oğlum," sözündeki "Biz" dediğin kaç kişiydi? ikimizi kastettiysen eğer, senle beraber "Biz" de öldü. Selçuk kaldı öyle ortada. Haberin olsun.
Bu kitap; Rehberime, ilk senaryo götürdüğüm oyuncuya, senaryoyu okuduktan sonra, "Kiminin parası, kiminin duası, belli ki senden en fazla bir dua gelir bana," diyenime, ilk yapımcima, istemediğim zaman bile yardımıma koşanıma, elimden tutanıma, bana benden çok inananıma, Abime, Erdal Tosun'a ithaf edilmiştir.
Bu da senin üvey kitabın Erdal Abi. En hayırsız kardeşinden aziz hatırana, en içten duamla... Haklıydın, elimden gelen bir tek buymuş.
Ölür ise ten ölür, canlar ölesi değil. Yunus Emre
--
