Bir Nedeni Yok Yalnızca Öptüm
Dudaklarım gerisin geriye çekildi; ağdalı bir sıvının ağır ağır örttüğü, korkunun biçim kazanıp ayağa kalktığı ve ‘hey bana bir şeyler söylemenin vakti geldi’ dediği zamanlarda bekledim seni; gözlerimi kapadım. Bekledim. Beklerken, özlemenin hangi geçitleri geçilmez kıldığını, hangi duyguların insanı hayata
Bu benim uysal, görenekçi, alçakgönüllü yaşamın küçücük binlerce gündelik ufak tefek nesneyle örülmüş Pindaros şarkısıdır. Gündelik yaşam! Günlük ekmeğimizi bize ver bugün! Ver bana Tanrım, günlük binlerce ufak tefek şeyi. Biz insanlar ne büyük acılara, ne büyük mutluluklara dayanıyoruz, çünkü bu acılar ve mutluluklar küçük olaylardan oluşmuş sis tabakasına bürünerek geliyorlar. Yaşam bu işte, sis. İşte yaşam bir nebülözdür. Şimdi bu nebülözden Eugenia ortaya çıkıyor. Peki ya Eugenia kim? Onu çoktandır aradığımın ayrımına varıyorum. Ben onu ararken yoluma çıkıverdi. Bir şey bulmak acaba bu mu? Birisi aradığı görüntüyü bulduğu zaman, bu, görüntünün arayışı sezinleyip ona doğru gelmesi değil midir? Amerika, Kolomb’u aramaya çıkmış olmasın! Eugenia da beni aramaya gelmedi mi? Eugenia! Eugenia! Eugenia!’”
Gece, gül bahçesinde, ararken seni ,
Gülden gelen kokun sarhoş etti beni;
Seni anlatmaya başlayınca güle
Baktım kuşlar da dinliyor hikayemi.
Belki de kitabın masamın üstündeki duruşunu seviyorumdur, gizemli ve renkli halini. Belki de sakladığı diyarları seviyorumdur, beni alıp götüren yanını. Belki karakterlerdir beni kendine çeken, etraflarını hale gibi sarıp aydınlatan büyüleriyle, içine binbir anlam sakladıkları sözleriyle. Belki topladığı tozları seviyorumdur, zamana karşı
